Laten we eerlijk zijn: als je beste vriendin je vraagt om ceremoniemeester te zijn op haar bruiloft, zeg je ja. Toch? Nou ja, normaal gesproken wel. Maar wat als je die vriendin al jaren een tikkeltje controlerend vindt… en dat nu is veranderd in een soort bridezilla-gedrag waar je stilletjes van weg wilt rennen?
Ik ben Willeke, 28 jaar, en ik zit met een knoop in mijn maag. Mijn beste vriendin Juliette gaat trouwen. Superleuk voor haar, begrijp me niet verkeerd. Ze straalt, haar verloofde is een schat, en ik gun haar het allerbeste. Maar vorige week kreeg ik dus dat beruchte appje: “Lieve Wil, ik zou het echt geweldig vinden als jij mijn ceremoniemeester bent. Niemand anders kan dit zo goed als jij!”
Ik voelde meteen de druk. Mijn hart zei: “Nee, dit moet je niet doen.” Maar mijn duimen typen uit gewoonte: “Tuurlijk lieverd, wat een eer!” En nu zit ik ermee.
Juliette en ik kennen elkaar al sinds de middelbare school. We zijn die meiden die elkaars zinnen afmaken, bij wie een blik genoeg is. Maar eerlijk is eerlijk: Juliette is al jaren iemand die graag alles in eigen hand houdt. Zelfs tijdens onze vriendinnenweekenden maakt zij draaiboeken en kleurgecodeerde paklijsten. Toen ze nog niet eens verloofd was, had ze al moodboards voor haar toekomstige bruiloft op Pinterest, inclusief thema’s, bloemsoorten en menukaarten.
Dat vond ik altijd ergens wel grappig. Ik bedoel, ieder z’n ding, toch? Maar nu het menens is, gaat het echt te ver. De eerste week na haar verloving kreeg ik al drie uitnodigingen voor vergaderingen via Zoom: over de locatie, de kledingcode en de openingsdans. Toen ik vroeg of ze nog wilde genieten van haar verloving, kreeg ik een diepe zucht en de opmerking: “Wil, ik heb dit al zo lang in mijn hoofd zitten. Als ik het nu niet aanpak, loopt het straks uit de hand.”
En dan nu dus die ceremoniemeester-rol. Ik heb haar nog niet durven vertellen dat ik dat eigenlijk helemaal niet zie zitten. Want hoe doe je dat? Hoe zeg je tegen iemand die je zo dierbaar is: “Ik wil dit niet”? Ik ben bang dat ze het ziet als een persoonlijke aanval. Alsof ik haar niet steun of haar grote dag niet belangrijk vind.
Maar dat is het niet. Ik weet gewoon dat dit haar project is. Alles moet op haar manier. Ze wil zelf bepalen hoe laat de taart gesneden wordt, hoeveel seconden de muziek mag spelen voor het ja-woord, en welke kleur de pennen op de gastenboektafel moeten zijn. Ja, echt, zelfs daar heeft ze een mening over.
Ik weet ook dat, als ik het nu niet zeg, ik straks in een nachtmerrie beland. Dat ik dagen bezig ben met draaiboeken, leveringsschema’s en ruzies met de bloemist omdat de rozen nét niet de juiste tint blush zijn. En dat ik, in plaats van haar dag mee te vieren, met hoofdpijn en stress door de zaal ren.
Ik wil geen vriendin zijn die uitvalt op het laatste moment. Maar ik wil ook geen vriendin zijn die zich wekenlang opgebrand voelt en niet meer zichzelf is. En ergens voel ik: als ik nu niet voor mezelf opkom, zet ik onze vriendschap juist op het spel. Want hoe goed je het ook bedoelt, niemand is leuk gezelschap als ze zich gevangen voelt in een rol die ze niet wil spelen.
Misschien moet ik het gewoon zeggen. Misschien moet ik gewoon eerlijk zijn. “Juul, ik hou van je en ik wil je steunen, maar ceremoniemeester zijn is voor mij echt te veel.” Misschien begrijpt ze het wel. Misschien niet meteen, maar hopelijk uiteindelijk wel.
Want echte vriendschap gaat niet over alles maar ja zeggen. Het gaat ook over grenzen aangeven. En vertrouwen dat het daar niet op stukloopt. Ik hoop dat ik dat binnenkort durf uit te spreken. Tot die tijd kijk ik naar mijn telefoon, met haar naam in beeld… en durf ik nog steeds niet te bellen.
Maar ik weet: dat gesprek moet er komen. En ik weet ook dat als het een echte vriendschap is, die wel tegen een beetje eerlijkheid kan. Wat moet ik nu doen? Heb jij een advies voor Willeke? Laat het weten door te reageren onder het bericht op Facebook!
