Johan (53) is al zijn hele leven een fervent gebruiker van het openbaar vervoer, begrijpt niet waarom de wereld per se moet veranderen. Vroeger was alles simpeler. Je had een strippenkaart in je portemonnee, stempelde netjes het aantal zones af bij de chauffeur of conducteur, en dat was het. Geen gedoe met in- en uitchecken, geen kans dat je saldo te laag was, en vooral geen afhankelijkheid van technologie die, volgens Johan, vaker faalt dan werkt.
Een systeem dat gewoon werkte
“Ik snap het niet, echt niet,” moppert Johan terwijl hij een slok van zijn koffie neemt. “Het systeem van de strippenkaart werkte perfect. Je kocht zo’n kaart, je wist precies hoeveel ritten je nog had, en als hij op was, haalde je gewoon een nieuwe bij de sigarenboer. Geen gedoe, geen stress.” Hij schudt zijn hoofd. “Nu moet je een ov-chipkaart hebben of zelfs met je telefoon betalen. Maar wat als je telefoon leeg is? Of als je kaart niet goed scant? Dan sta je daar maar.”
Volgens Johan was de strippenkaart niet alleen makkelijk, maar ook eerlijker. “Met dat chipkaartsysteem betaal je per kilometer, maar vroeger had je gewoon een paar strippen nodig en kon je zolang blijven zitten als je wilde binnen die zones. En weet je wat het ergste is? Je wordt beboet als je vergeet uit te checken. Alsof je expres wilt vergeten!”
Digitalisering maakt het alleen maar moeilijker
Johan is sowieso geen fan van de manier waarop alles tegenwoordig gedigitaliseerd moet worden. “Niet iedereen is handig met al die technologie. Ik ken zat mensen van mijn leeftijd die gewoon moeite hebben met al dat gedoe. En dan moet je opeens een app downloaden om een kaartje te kopen of online saldo op je ov-chipkaart zetten. Wat als je geen internet hebt? Wat als de site eruit ligt? Niemand denkt meer na over mensen die het gewoon simpel willen houden.”
Volgens hem brengt het moderne systeem alleen maar extra problemen met zich mee. “Die ov-chipkaart kan gestolen worden, gehackt worden, of kwijtraken en dan ben je zomaar twintig euro aan saldo kwijt. Dat gebeurde vroeger niet. Een strippenkaart had geen batterij nodig, geen internet, en was gewoon van papier. Die deed het altijd.”
Een roep om de oude tijden
Johan beseft dat de kans klein is dat de strippenkaart ooit terugkomt, maar hij laat zijn onvrede er niet minder om worden. “Waarom moet alles altijd veranderen? Waarom mogen dingen die goed werken niet gewoon blijven?” Hij kijkt om zich heen en ziet een jonge vrouw betalen met haar telefoon. “Moet je dat nou zien. Alles moet maar digitaal, terwijl het vroeger prima ging. Je had een kaartje, je betaalde, klaar.”
Soms fantaseert hij erover hoe het zou zijn als de strippenkaart weer terug zou komen. “Stel je voor, je loopt gewoon een kiosk binnen, koopt een strippenkaart en hoeft nergens meer over na te denken. Geen apps, geen chipkaarten, gewoon een simpel papieren kaartje. Zou dat niet heerlijk zijn?” Hij glimlacht even, maar zucht dan diep. “Maar ja, de wereld gaat door en mensen zoals ik moeten maar gewoon mee. Al blijf ik erbij: vroeger was echt alles beter.”
