Na het intense en indrukwekkende afscheid van haar man Jonnie Boer heeft Thérèse Boer voor het eerst haar hart geopend. In haar eerlijke woorden klinkt niet alleen diepe pijn, maar ook veel liefde en trots. Ze vertelt hoe ze deze dagen beleeft en hoe Jonnie niet alleen haar man was, maar ook een vader, vriend en inspiratiebron voor velen. Haar woorden raken, omdat ze zo oprecht en dichtbij komen. Ze laat zien hoe liefde en rouw naast elkaar kunnen bestaan en elkaar zelfs versterken.
Het afscheid van Jonnie was allesbehalve standaard. Geen kille omgeving of statige stilte, maar juist een levendig eerbetoon. Het vond plaats in De Librije, de plek die zo belangrijk voor hem was. Hier kwamen honderden mensen samen om hem te herdenken. Van bevriende topchefs tot trouwe gasten, iedereen was er om respect te tonen. De kist was geen simpele houten doos, maar een kleurrijk kunstwerk met graffiti. Het paste perfect bij Jonnie: rebels, vol leven en anders dan anderen.
Tijdens dit openbare afscheid koos Thérèse ervoor om niet op de voorgrond te treden. Ze wilde ruimte geven aan anderen die Jonnie goed gekend hadden. “Dat was geen makkelijke keuze,” zegt ze. “Maar ik wist dat Jonnie voor zoveel mensen iets betekend had. Ik gunde hen dat moment.”
Een afscheid vol kleur, geluid en herinneringen
De graffiti op de kist was niet zomaar een creatief idee, het stond voor Jonnie’s karakter. Hij hield van felle smaken, duidelijke contrasten en opvallende details. “Die kist liet precies zien wie hij was. Geen ingetogen man, maar iemand vol energie,” aldus Thérèse. Ook de motorstoet die hem begeleidde was niet zomaar gekozen. Jonnie was gek op motoren. Het geluid van brullende motoren, de stoet die vertrok: het klopte allemaal. “Toen ik die motoren hoorde, voelde ik meteen: dit past bij hem.”
Wat Thérèse vooral raakte, was hoe haar kinderen Isabelle en Jimmie zich sterk hielden in deze moeilijke dagen. Ze zag hoe ze groeiden in hun rol en kracht lieten zien. “Ik ben kapot van verdriet, maar ook ontzettend trots op onze kinderen.” Isabelle bracht oude familiefoto’s naar buiten waarop Jonnie als jonge vader te zien is. Daarmee toonde ze een kant van hem die veel mensen misschien niet kenden: de liefdevolle vader die genoot van simpele dingen.
Jimmie, die nu in de keuken van De Librije werkt, deelde beelden van de motorstoet. Voor hem was dit zijn manier om zijn vader te eren. Thérèse was diep geraakt door hoe liefdevol hij dit deed. “Hij deed dit met zoveel gevoel. Als moeder maakt me dat ontzettend trots.”
Dankbaarheid en steun geven kracht
Ondanks het grote verdriet voelt Thérèse zich ook gesteund. De hoeveelheid bloemen, berichten en kaartjes uit het hele land is overweldigend. “Zoveel mensen lieten weten wat Jonnie voor hen betekend heeft,” vertelt ze. Ze ziet daarin hoe groot zijn invloed was. Jonnie was geen gewone chef. Hij raakte mensen. Niet alleen met zijn gerechten, maar ook met wie hij was als mens. “Hij kookte niet zomaar, hij gaf mensen een herinnering mee. Een gevoel. Een moment.”
Dertig jaar lang leefden en werkten Thérèse en Jonnie samen. Alles deden ze als team. Ze herinnert zich hoe hij altijd met scherpe blik en een glimlach door De Librije liep. Hij lette op elk detail, maar bleef vriendelijk en rechtvaardig. Wat hem bijzonder maakte, was niet alleen zijn talent, maar vooral zijn menselijke kant. Hij wist mensen te raken met een blik, een grap of een bord eten. Hij inspireerde jonge koks, gasten en collega’s. “Iedereen voelde zich gezien door hem.”
Ook het team van De Librije speelde een belangrijke rol tijdens het afscheid. De medewerkers hielpen met liefde mee en lieten zien hoe hecht het team is. Ze blijven werken volgens Jonnie’s stijl: met aandacht, flair en dat beetje extra. “Ik hoor zijn woorden nog dagelijks in de keuken. Zijn stem leeft voort in wat we doen.”
Verdergaan met liefde en herinneringen
De komende tijd staat in het teken van rouw én van doorgaan. De Librije opent binnenkort weer de deuren. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat zo gewild zou hebben. “Hij geloofde in doorzetten, in hoop en in samen verder bouwen,” zegt Thérèse. Elk gerecht dat geserveerd wordt, draagt nog zijn signatuur. Zijn creativiteit leeft voort in het menu, in de sfeer en in de mensen die er werken.
Voor Thérèse zijn het de kleine dingen die haar troost bieden. Een geur in de keuken, een oude foto, een onverwachte herinnering. “Soms ruik ik iets en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.’” Het verdriet blijft, maar de liefde ook. En die weegt zwaarder.
Ze voelt vooral veel dankbaarheid. Voor de dertig jaar samen, voor hun gezin en voor wat ze met elkaar hebben opgebouwd. “Ik ben verdrietig, maar ook dankbaar dat ik dit leven met hem heb mogen delen. Wat we samen hebben neergezet is groter dan onszelf.”
De steun van buitenaf raakt haar diep. Mensen uit het hele land leefden mee. Collega’s, gasten, buren en zelfs mensen die ze niet kende. Ze kwamen langs, lieten bloemen achter of stuurden lieve berichten. Dat geeft haar kracht. Ze hoorde verhalen van jonge chefs die dankzij Jonnie durfden te beginnen. En van gasten die hun passie voor eten terugvonden in zijn restaurant.
Voor Thérèse is één ding duidelijk: Jonnie leeft voort. In hun kinderen, in De Librije en in de harten van iedereen die hij geraakt heeft. En dat geeft troost, ook op de moeilijkste dagen.
Bron: Menszine
