Soms kom je dingen tegen die je niet had willen zien. Het overkwam mij, Sofie, 43 jaar, vorige week toen ik dacht mijn man een handje te helpen met het opruimen van zijn koffer na zijn zakenreis. Wat begon als een onschuldige taak, veranderde in een moment van complete verwarring en onzekerheid.
Ik wilde gewoon de koffer netjes dichtdoen. Toen zag ik het doosje. Condooms. Eerst dacht ik dat ik het verkeerd zag, want wij gebruiken die al jaren niet meer. Het voelde alsof mijn hart een slag oversloeg. Waarom zou mijn man ze meenemen? En waarom op een zakenreis waar ik niet bij ben?
In een opwelling pakte ik het doosje op. Misschien was er een logische verklaring. Maar toen ik het opende, sloeg mijn schrik om in een nare mix van boosheid en verdriet. Er zaten er een paar in, maar het doosje was niet compleet. Er misten meerdere condooms. Mijn hoofd draaide overuren. Waar zijn die gebleven? En belangrijker nog, met wie zijn ze gebruikt?
Misschien was het fout om het doosje open te maken, maar ik kon het niet laten. Ik wist dat het een grens overging, maar wat moest ik anders? Daarnaast bleef ik maar denken: dit kan niet goed zijn. Ik wilde het niet geloven, maar alle signalen wijzen in één richting.
Sinds die dag voel ik me opgesloten in mijn eigen gedachten. Moet ik hem confronteren? Wat als hij een goed excuus heeft? Misschien zijn ze oud en heeft hij ze gewoon per ongeluk meegenomen. Of misschien… nee, dat wil ik niet eens denken. Maar wat als hij alles ontkent? Wat als het juist waar is, en ik iets te weten kom wat mijn hele leven verandert?
Ik merk dat ik de laatste dagen afstand van hem neem. Alles voelt nu anders, zelfs de simpele gesprekken tijdens het avondeten. Ik wil duidelijkheid, maar ben bang voor wat ik ga horen. Wat als mijn vragen onze relatie kapotmaken, of erger nog, wat als ik gelijk heb?
Ik weet dat ik uiteindelijk moet praten. Ik kan hier niet mee blijven rondlopen zonder antwoorden. Maar de woorden blijven steken in mijn keel. Hoe begin je zo’n gesprek zonder dat alles escaleert? Misschien stel ik het daarom nog even uit. Of misschien verzamel ik vanavond genoeg moed om te vragen: Waarom heb je condooms meegenomen, en waarom missen er een paar?
Misschien is dat het begin van een oplossing. Of het begin van het einde.
