Lauren zat aan de keukentafel, haar gedachten maalden rond dezelfde kwestie die haar al maanden dwarszat. Ze keek naar Emma (4) en Finn (2), die in de woonkamer speelden, nog steeds verkouden en hangerig.
Al dagen was de verkoudheid hardnekkig aanwezig en nu maakte ze zich zorgen. Finn had zelfs lichte koorts gekregen, en hoewel het misschien niets ernstigs was, voelde het voor Lauren niet goed om het zomaar te negeren. Maar elke keer als ze haar zorgen uitsprak, botste ze tegen hetzelfde probleem aan: haar schoonmoeder, Karen.
Karen, die heilig geloofde in de kracht van kruiden, had een sterke mening over de gezondheid van de kinderen. “Ze hebben geen dokter nodig,” had ze laatst nog gezegd, toen Lauren voorzichtig voorstelde om een afspraak bij de huisarts te maken.
“Gemberthee met honing en een beetje kruidensiroop is alles wat ze nodig hebben. Artsen stoppen kinderen vol met chemische rotzooi, Lauren. Dat moet je niet willen.”
Lauren wist dat Karen het goed bedoelde. Ze had haar man, Renée, en zijn broers grootgebracht met natuurlijke remedies en geloofde oprecht dat kruiden de beste oplossing waren. Maar dit was niet de eerste keer dat Karen zich met de gezondheid van de kinderen bemoeide.
Bij elke kwaaltje, hoe klein ook, stond ze al klaar met een zelfgemaakte zalf, olie of thee. Het ging van een lavendelolie voor een goede nachtrust tot speciale kruiden voor de spijsvertering. Aanvankelijk had Lauren het geaccepteerd, uit respect voor haar schoonmoeder en haar ervaring. Maar nu voelde het alsof het te ver ging.
Lauren had een andere kijk op de zaak. Ze groeide op in een familie waar ze altijd naar de dokter gingen als er iets aan de hand was. Medicijnen waren er om te helpen, en het stelde haar gerust dat een arts altijd klaarstond om advies te geven.
Vooral nu, met twee jonge kinderen, wilde ze niet onnodig risico nemen. Maar hoe meer ze probeerde haar zorgen uit te spreken, hoe sterker Karen’s weerstand werd.
Renée zat er precies tussenin. “Mam bedoelt het echt goed, Lauren,” zei hij vaak. “Ik ben ook grootgebracht met haar kruiden en ik ben er prima vanaf gekomen. Maar ik begrijp dat jij je zorgen maakt.” Toch vond hij het moeilijk om het conflict met zijn moeder aan te gaan. Hij hield van Lauren, maar Karen’s invloed was sterk.
Lauren wist niet wat ze moest doen. Ze voelde zich verscheurd tussen het respect voor haar schoonmoeder en haar eigen moederinstinct. Finn’s koorts leek vandaag weer iets hoger te zijn, en Emma bleef maar hoesten.
Lauren wilde niets liever dan de kinderen naar de huisarts brengen om er zeker van te zijn dat alles in orde was. Maar dan hoorde ze weer Karen’s stem in haar hoofd, met haar duidelijke afkeuring.
“Ze zijn gewoon een beetje verkouden,” had Karen nog die ochtend gezegd. “Laat hun lichaam het zelf oplossen. Ze hebben rust en mijn kruiden nodig, niet een dokter.”
Lauren twijfelde steeds meer. Ze wilde geen ruzie met Karen, en ze wilde zeker niet de familieband onder druk zetten. Maar de gezondheid van haar kinderen stond op het spel, en dat voelde voor haar zwaarder dan welk meningsverschil dan ook.
Toch, elke keer als ze naar de telefoon greep om de huisarts te bellen, voelde ze die innerlijke spanning. Wat als Karen erachter kwam en boos zou worden? Zou Renée haar steunen of zou hij zijn moeder verdedigen?
Nu zit Lauren met deze enorme onzekerheid. Ze weet niet meer wat te doen en vraagt zich af of ze misschien overdrijft. Zijn haar zorgen terecht of zou ze Karen meer moeten vertrouwen? Is er een middenweg, iets wat ze nog niet heeft overwogen?
Wat zouden jullie doen in Lauren’s situatie? Moet ze haar gevoel volgen en de kinderen naar de dokter brengen, ondanks Karen’s overtuigingen? Of is er een manier om Karen’s adviezen te respecteren en toch voor de gezondheid van haar kinderen te zorgen? Lauren kan wel wat advies gebruiken, want ze voelt zich steeds meer vastzitten in deze situatie.
