Voordat ik begon met antidepressiva, hadden Marco en ik een heerlijk seksleven. We zijn al achttien jaar samen en nog steeds gelukkig. Maar sinds ik die pillen slik, is er iets veranderd. Ik heb bijna geen zin meer. Voor hem doe ik mijn best, maar om er zo snel mogelijk vanaf te zijn, doe ik alsof ik klaarkom.
Onze relatie was altijd sterk
Marco en ik leerden elkaar kennen toen ik 22 was. Ik vond mezelf eigenlijk nog jong om me te binden, maar ik wist meteen dat hij de man voor mij was. Mijn vriendinnen maakten van alles mee tijdens het stappen: korte, heftige romances of nachten die eindigden in tranen. Ik had daar weinig behoefte aan. Bij Marco voelde ik me veilig, geliefd.
We zijn na twee jaar samengegaan en later getrouwd. De avond voor onze bruiloft zaten we samen op de bank, toen hij me ineens serieus aankeek. “Wat er ook gebeurt, ik wil altijd samen met jou zijn,” zei hij. “Maar beloof me dat je nooit liegt. Ook niet als je verliefd wordt op een ander, of zelfs als je vreemdgaat. We komen overal uit, zolang we eerlijk blijven.”
Ik vond dat zo mooi. Natuurlijk beloofde ik het hem. En het was nooit moeilijk om woord te houden. Marco is de leukste man die ik ken. Natuurlijk zie ik weleens een knappe man, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets miste. Onze relatie voelde altijd goed. Tot twee jaar geleden.
Sinds mijn medicatie is alles anders
Ik zat niet lekker in mijn vel en voelde me steeds vermoeider. Dingen waar ik vroeger blij van werd, deden me niks meer. Ik wilde alleen maar slapen. Marco trok me uiteindelijk naar de huisarts, en na maanden therapie kreeg ik medicatie voorgeschreven. Binnen een paar weken voelde ik me lichter, vrolijker. Eindelijk was ik weer mezelf.
Maar er was één probleem: mijn libido verdween volledig.
Eerst wees ik Marco vaker af. Daarna begon ik mezelf te dwingen om toch seks te hebben. Niet omdat ik er zin in had, maar omdat ik niet wilde dat hij zich afgewezen voelde. Het voelde oneerlijk om hem tekort te doen. Maar het werd lastiger, want waar ik vroeger bijna altijd een hoogtepunt had, lukte dat nu nauwelijks nog.
Marco merkte dat en deed zijn uiterste best. Hij vroeg telkens of ik het fijn vond, wilde niet stoppen voordat ik klaarkwam. Ik zei dat het niet hoefde, dat ik ook zonder kon genieten. Maar hij wilde dat niet geloven.
Een leugentje voor zijn geluk
De eerste keer dat ik deed alsof, voelde als een opluchting. Ik wilde gewoon dat het klaar was, zodat we lekker tegen elkaar aan konden liggen. Maar daarna voelde ik me schuldig. Dit had ik nog nooit gedaan.
Ik nam me voor om het niet te herhalen, maar telkens liep het op hetzelfde uit. Marco wilde dat ik genoot, en als ik zei dat het niet lukte, probeerde hij het nog harder. Dus deed ik het nog een keer. En nog een keer.
Inmiddels duurt dit al meer dan een jaar. Soms vraagt hij of ik écht genoten heb. Dan knik ik en verstop ik mijn gezicht in zijn nek. Maar vanbinnen voel ik me schuldig.
Ik had hem beloofd altijd eerlijk te zijn. En nu lieg ik wekelijks.
Kan ik dit ooit nog rechtzetten?
Ik denk erover om met mijn dokter te praten. Misschien kan ik de medicatie afbouwen en krijg ik mijn verlangen weer terug. Ik hoop dat mijn oude energie weer terugkomt, ook in bed.
Misschien komt de waarheid dan nooit aan het licht. Misschien hoef ik dit geheim nooit op te biechten. Want als alles weer normaal wordt, doet het er dan nog toe?