Bart, 48 jaar, woont al 15 jaar in een rustig buurtje. Of nou ja, rustig was het, tot een paar maanden geleden, toen de nieuwe buren naast me kwamen wonen. Joris en Sophie, een jong stel met twee kinderen van vier en zes, besloten dat ze hier hun plek wilden vinden.
Op zich heb ik niets tegen jonge gezinnen, maar deze twee maken het me wel heel lastig om nog van mijn eigen tuin te genieten.
De schommel die nooit stopt
Sinds de kinderen van Joris en Sophie zijn komen wonen, is het gedaan met de rust. Zodra het weer een beetje goed is – droog, zonnig of zelfs licht bewolkt – gaan de kinderen naar buiten. En daar begint het dan.
De schommel in hun tuin lijkt wel een magneet voor die twee. Urenlang zitten ze erop, gillend en lachend, alsof er geen einde aan komt. En ik? Ik zit in mijn tuin en probeer te ontspannen, maar het enige wat ik hoor, is het gekraak van dat verdomde speeltoestel en het constante gegil.
De schommel is precies tegen de schutting aan geplaatst, dus het geluid lijkt zich nog te verdubbelen door de resonantie tegen de houten planken. Als ik binnenzit en mijn ramen dicht heb, hoor ik het nog steeds. Soms lijkt het wel alsof ze daar de hele dag op doorbrengen, van ’s ochtends vroeg tot in de namiddag. Geen moment rust meer in mijn eigen tuin.
Mijn geduld raakt op
Op een dag had ik er genoeg van en ben ik naar Joris en Sophie gestapt. Beleefd vroeg ik of ze misschien het speeltoestel ergens anders in de tuin konden zetten of, beter nog, helemaal konden weghalen.
Het was immers de bron van de overlast, en ik kon er niets meer tegen doen. Sophie keek me een beetje verbaasd aan en zei dat kinderen nu eenmaal lawaai maken. “Dat hoort bij hun leeftijd,” voegde ze er nog aan toe, terwijl Joris knikte alsof dat het enige antwoord was dat nodig was. Geen verplaatsing, geen oplossing.
Het ergste is dat ze me ook nog als ongezellig bestempelden, omdat ik er last van heb. Alsof ik niet begrijp dat kinderen moeten spelen. Natuurlijk snap ik dat, maar een beetje begrip voor de buren zou toch ook geen kwaad kunnen?
Een schommel die de hele dag door kraakt en kinderen die gillen alsof ze in een pretpark zitten, dat is iets anders dan het normale geluid van spelende kinderen.
De frustratie groeit
Nu probeer ik het te negeren, maar dat wordt steeds moeilijker. Iedere keer als ik buiten wil zitten met een kop koffie of een boek, begint de herrie weer. Ik heb zelfs overwogen om geluiddichte ramen te laten plaatsen, maar dat lijkt me ook te ver gaan. Dit is toch mijn huis, mijn tuin, en ik heb ook recht op rust, toch?
Ik weet niet wat ik nog kan doen. Misschien moet ik maar eens met andere buren praten, want ik kan niet geloven dat ik de enige ben die zich hieraan ergert. En als dat niet helpt, dan blijft er misschien niets anders over dan nogmaals aan Joris en Sophie vragen of ze een beetje rekening willen houden. Want dit gaat zo niet langer.
Tot die tijd blijft het voor mij schommelend afzien in mijn ooit zo rustige achtertuin.
