Ik weet dat veel mensen dit niet zullen begrijpen, maar ik geef mijn zoon regelmatig de iPad, ook al weet ik dat het niet goed voor hem is. Ik ben me bewust van alle onderzoeken die zeggen dat kinderen te veel schermtijd moeten vermijden, dat ze naar buiten moeten, dat ze zich anders ontwikkelen als ze te vaak achter een scherm zitten. Maar eerlijk? De iPad is gewoon gemakkelijk. En soms heb ik die rust even nodig.
Mijn zoon is zes jaar oud, vol energie en nieuwsgierigheid. Hij is echt een schat van een kind, maar hij heeft een eindeloze behoefte aan aandacht. Na een lange dag werken en het huishouden, wil ik soms gewoon even een moment voor mezelf. En die iPad biedt me precies dat. Zodra ik hem die geef, kan hij urenlang in zijn eigen wereld verdwijnen. Hij kijkt naar filmpjes, speelt spelletjes, en is helemaal in zijn element. En ik? Ik krijg even de ruimte om in stilte te zitten, een kop koffie te drinken, of gewoon even op adem te komen.
Ik hoor de kritiek al van anderen: “Je moet je kind niet zo afhankelijk maken van technologie,” “Laat hem buiten spelen, dat is veel beter voor zijn ontwikkeling,” of “Heb je dan geen geduld voor je eigen kind?” En ik begrijp die kritiek ook. Ik voel me er zelf vaak genoeg schuldig over. Ik zie het ook wel, dat hij soms gefrustreerd raakt als de iPad uit moet, of dat hij liever binnen blijft dan dat hij buiten gaat spelen. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen: de iPad is een uitkomst als ik even geen energie meer heb.
Als ik het hem niet zou geven, zou ik constant bezig zijn om hem te entertainen, en dat is soms gewoon niet haalbaar. Er zijn dagen dat ik mezelf verwijt dat ik een ‘slechte’ moeder ben omdat ik de iPad als oplossing gebruik. Maar er zijn ook dagen dat ik denk dat ik alleen maar menselijk ben. Je kunt als ouder niet altijd op je best zijn, en je hebt soms gewoon een hulpmiddel nodig om de dag door te komen.
Het is niet zo dat ik niet probeer om alternatieven te vinden. Ik heb het geprobeerd met boeken, met samen koken, met bordspelletjes. Maar na een lange werkdag is het niet altijd haalbaar om constant die ‘perfecte’ ouder te zijn die altijd klaarstaat met creatieve en educatieve activiteiten. De iPad is simpelweg een manier om mezelf even wat ruimte te geven, en ik denk dat meer ouders dat herkennen, ook al geven ze het misschien niet graag toe.
Ik maak mezelf soms wijs dat het niet zo erg is. “Hij leert er toch ook dingen van?” denk ik dan. “Hij kijkt naar leerzame filmpjes, speelt puzzelspelletjes, en leert zelfs een beetje Engels.” Maar diep vanbinnen weet ik dat ik mezelf voor de gek houd. Ik weet dat een echte leerervaring plaatsvindt door samen dingen te doen, door buiten op ontdekking te gaan, of door gewoon simpelweg met elkaar te praten.
Toch, als ik hem zie genieten met zijn iPad, voel ik ook opluchting. Even geen ruzie over wat we gaan doen, geen gezeur om snoep of speelgoed, geen eindeloos “Mama, mama, kijk eens naar mij!” Ik kan even ademen, en hij lijkt gelukkig te zijn. Misschien is dat een beetje egoïstisch, maar het is wel de realiteit. En ik denk dat meer ouders zich hierin herkennen dan ze willen toegeven.
Soms vraag ik me af of ik mijn aanpak moet veranderen, of ik strenger moet zijn en de iPad meer moet beperken. Maar dan ben ik weer bang voor de huilbuien, de boze buien, en de stress die het oplevert. Ik weet dat het niet perfect is, maar wie is dat wel? Misschien ben ik gewoon niet die ouder die altijd het geduld heeft om zonder hulpmiddelen door de dag te komen. En ik denk dat dat oké is.
Ik hoop dat mijn zoon later niet alleen herinneringen heeft aan de tijd die hij op de iPad doorbracht, maar ook aan de momenten dat we samen wandelden, dat we met de hond speelden, en dat we samen aan tafel zaten voor een spelletje. Ik probeer een balans te vinden, en soms sla ik door naar de makkelijke kant. Maar ik ben menselijk, en ik doe mijn best.
Ik weet dat ik niet de perfecte moeder ben, maar ik hoop dat ik goed genoeg ben. En voor nu is dat voor mij wat telt.
