Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik voor het eerst besefte dat ik van seks genoot. Schaamte. Een allesoverheersend, knagend gevoel dat iets wat ik als fijn ervaarde, verkeerd was.
Ik ben Maira (32) en groeide op in een klein dorpje in België, waar over seks nauwelijks werd gesproken. Niet thuis, niet op school, nergens. Het enige wat ik meekreeg, waren de blikken van afkeuring als een vrouw openlijk over seks praatte. “Een meisje hoort zich netjes te gedragen,” werd er dan gezegd. Alsof verlangen iets slechts was, alsof genot alleen voor mannen bedoeld was.
Toen ik voor het eerst met een jongen naar bed ging, voelde ik me niet alleen nerveus, maar vooral schuldig. Ik was achttien en had een lieve vriend, Daan, met wie ik al een tijdje samen was. Hij was respectvol, vroeg of ik me op mijn gemak voelde, deed niets zonder mijn instemming. En toch, toen ik na afloop naast hem lag, voelde ik paniek opkomen. Ik had ervan genoten. En dat mocht toch niet? Ik hoorde toch beschaafd en gereserveerd te zijn?
De worsteling met mijn eigen gevoelens
In de jaren die volgden, bleef die schaamte knagen. Iedere keer als ik seks had, bekroop me hetzelfde ongemakkelijke gevoel. Niet omdat de seks slecht was, integendeel. Maar omdat ik ergens diep vanbinnen geloofde dat ik niet hóórde te genieten.
In gesprekken met vriendinnen zweeg ik vaak als het onderwerp op seks kwam. Zij praatten er luchtig over, lachten om onhandige momenten, gaven toe wat ze fijn vonden. Ik knikte alleen en glimlachte, terwijl ik van binnen vocht tegen een onzichtbare barrière. Waarom voelde ik me zo anders?
Pas toen ik op mijn 26e een tijdje in Barcelona woonde, begon er iets te veranderen. Mijn huisgenoot, Clara, een zelfverzekerde Spaanse vrouw van 30, had een compleet andere kijk op seksualiteit. Ze praatte er zonder schaamte over, lachte om haar eigen verlangens, en vond het de normaalste zaak van de wereld dat vrouwen net zoveel plezier in bed konden hebben als mannen.
“Waarom voel jij je hier ongemakkelijk over?” vroeg ze me op een avond toen we wijn dronken op het balkon. Ik haalde mijn schouders op en mompelde iets over opvoeding en cultuur. Ze schudde haar hoofd. “Seks is iets moois. Het is een van de weinige dingen in het leven die puur om plezier draaien. Waarom zou je dat wegstoppen?”
De ommekeer
Ik wist dat ze gelijk had, maar het duurde nog maanden voordat ik dat echt kon voelen. Het was een proces van kleine stappen. Minder denken, meer voelen. Open zijn over wat ik fijn vond. Seks niet langer zien als iets waar ik me voor moest verontschuldigen, maar als iets wat deel uitmaakt van wie ik ben.
Nu, zes jaar later, ben ik eindelijk vrij van die schaamte. Ik praat er openlijk over, lach erom met vriendinnen en heb seks omdat ik dat wil, niet omdat ik denk dat het hoort of niet hoort.
Soms denk ik terug aan het meisje dat ik vroeger was. Het meisje dat zich klein voelde omdat ze genot ervaarde. Ik zou haar zo graag willen zeggen: Je hoeft je nergens voor te schamen. Het is jouw lichaam, jouw plezier, jouw recht.
