Ik weet dat mensen zullen oordelen als ze dit horen, maar ja, ik geef mijn kinderen soms suikerwater als ze honger hebben. Voor velen klinkt het misschien absurd of zelfs onverantwoord, maar ik zie het als een manier om geld te besparen en de moeilijke eindjes aan elkaar te knopen. Het is niet iets waar ik trots op ben, maar het is de realiteit waarin ik leef.
Het leven is duur, zeker als alleenstaande moeder met twee kinderen. De prijzen van basisproducten zoals brood, melk, en fruit zijn de afgelopen jaren flink gestegen. En elke maand opnieuw is het een gevecht om alle rekeningen betaald te krijgen. Ik wil mijn kinderen niets tekortdoen, maar ik heb simpelweg niet altijd de middelen om gezonde, vullende snacks in huis te hebben. Dus ja, ik geef ze af en toe een flesje water met een beetje suiker erin als ze tussen de maaltijden door hongerig zijn.
Ik weet wat de reacties zullen zijn. “Dat is toch ongezond?” “Je kunt beter gezonde snacks geven.” Maar wat veel mensen niet begrijpen, is dat het niet altijd een kwestie is van willen, maar van kunnen. Gezonde tussendoortjes zoals fruit, yoghurt of noten kunnen behoorlijk in de papieren lopen. Een zak suiker kost een paar euro en gaat weken mee. Het is niet ideaal, maar het helpt om die lastige momenten door te komen.
Als mijn kinderen mij vragen of ze een koekje mogen, moet ik vaak nee zeggen. Dan zie ik die teleurstelling in hun ogen en breekt mijn hart. Maar als ik ze wat suikerwater geef, dan lijkt hun honger even gestild en hebben ze tenminste niet het gevoel dat ik ze altijd moet teleurstellen. Ik begrijp best dat het geen volwaardig alternatief is voor een gezonde snack, maar soms is het gewoon beter dan niks.
Ik ben echt niet van plan om dit voor altijd zo te doen. Ik weet dat suiker niet goed is voor hun tanden, en ik wil ook niet dat ze eraan wennen. Maar op dit moment is het gewoon een tijdelijke oplossing, een manier om de gaten in mijn budget te dichten. De laatste tijd denk ik er steeds vaker aan hoe anders het zou zijn als ik net wat meer financiële ruimte had. Dan zou ik kunnen kiezen voor de gezonde opties, voor wat fruit of een extra broodje als ze honger hebben.
Ik merk dat ik steeds voorzichtiger ben geworden met wie ik hierover vertel. Mensen begrijpen het niet, en ik krijg snel de vraag waarom ik niet gewoon naar de voedselbank ga of hulp zoek. Maar het is niet zo simpel als dat. De schaamte om toe te geven dat ik soms echt tekortkom, houdt me vaak tegen. Bovendien voel ik me verantwoordelijk om zelf voor mijn kinderen te zorgen, zonder afhankelijk te zijn van anderen.
Soms, als ik ze ’s avonds in bed leg en zie dat ze tevreden inslapen, probeer ik mezelf te overtuigen dat ik mijn best doe. Dat ik hen geef wat ik kan, zelfs als dat niet altijd is wat ik zou willen geven. Maar er zijn ook momenten dat ik me schuldig voel, dat ik denk dat ik tekortschiet als moeder. Het is een strijd die constant in mijn hoofd afspeelt.
Ik weet dat de keuzes die ik maak, misschien niet zijn zoals andere ouders ze zouden maken. Maar het is een manier om te overleven, om door de maand heen te komen. Ik probeer mijn kinderen zoveel mogelijk te geven wat ze nodig hebben, en ik hoop dat ze op een dag begrijpen waarom ik bepaalde keuzes maakte, zelfs als die niet altijd ideaal waren. Tot die tijd doe ik wat ik kan, en als dat betekent dat ik af en toe een beetje suikerwater moet gebruiken, dan is dat maar zo.