Ik ben Hanneke, 47 jaar, en iets houdt me al een tijdje flink bezig. Het is misschien een gekke gedachte, want ik ben gezond en voel me fysiek prima, maar het spookt steeds vaker door mijn hoofd: wat als er straks niemand op mijn begrafenis komt? Die angst maakt me soms zo bang en verdrietig dat ik niet weet wat ik ermee moet.
Ik ben de jongste van twee kinderen. Mijn ouders waren al wat ouder toen ik geboren werd, en dat maakt dat ik altijd met een bepaalde afstand naar leeftijdsgenoten heb gekeken. Mijn zus, die zeven jaar ouder is, zegt vaak voor de grap: “Jij bent echt zo’n kattenvrouwtje.” Misschien bedoelt ze het lief, maar soms raakt het me. Ik woon alleen, heb geen partner en ben druk met mijn werk. Mijn sociale kring is klein, en veel collega’s blijven toch gewoon collega’s.
Onze familie is ook niet groot. Mijn ouders zijn op leeftijd en worden steeds minder mobiel. Mijn zus woont ver weg en we hebben sporadisch contact. Andere familieleden heb ik nauwelijks. Soms voel ik me alsof ik in een soort luchtbel leef: ik functioneer prima, maar het voelt leeg.
Mijn grootste angst is dat ik op een dag overlijd en niemand het echt merkt. Dat klinkt misschien dramatisch, maar ik ben er oprecht bang voor. “Ik ben bang dat er uiteindelijk niemand op mijn begrafenis zal komen,” hoor ik mezelf steeds vaker denken. Het is alsof het idee van eenzaam sterven een schaduw werpt over mijn dagelijkse leven.
Het gaat niet om de dood zelf, maar om wat er daarna gebeurt. Wie zal me herinneren? Wie zal er iets om geven? Ik weet dat ik het nu misschien groter maak dan nodig, maar ik voel me hierdoor vaak ontzettend klein en alleen.
Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Het voelt alsof ik iets in mijn leven moet veranderen, maar ik weet niet waar te beginnen. Moet ik meer tijd steken in het opbouwen van vriendschappen? Hoe pak je dat aan op mijn leeftijd? Of misschien mijn relatie met mijn zus versterken?
Ik ben benieuwd of anderen dit gevoel herkennen of tips hebben. Hoe vind je balans tussen druk zijn met werk en tijd maken voor mensen om je heen? En hoe zorg ik ervoor dat ik niet eindig als iemand zonder connecties, alleen en vergeten? Ik hoop dat iemand me advies kan geven, want deze angst blijft steeds terugkomen.
