Ruim anderhalf jaar na het overlijden van zijn dochter Daniëlle, worstelt Joop Oonk nog dagelijks met een allesoverheersend verdriet. In een aangrijpend interview met weekblad Party deelt de 82-jarige ex-man van Willeke Alberti openhartig hoe zijn leven stil is komen te staan sinds haar dood. Zijn verhaal is rauw, oprecht en vol liefde voor zijn dochter, die op 55-jarige leeftijd overleed aan een ongeneeslijke ziekte. Elke dag voelt voor hem als een worsteling in een wereld waar kleur, vreugde en betekenis zijn verdwenen.
Geen vanzelfsprekendheid meer in het dagelijks leven
Sinds Daniëlle’s overlijden in oktober 2023 is voor Joop niets meer zoals het was. Waar hij voorheen de dag begon met plannen en enthousiasme, is dat gevoel volledig weggeëbd. Hij omschrijft hoe de zin van het leven hem is ontglipt.
“De onschuld die je hebt, de vreugde van het leven, dat je ’s morgens opstaat van ‘leuk, en we gaan dit doen’, is weg, is niet meer en komt ook nóóit meer terug.” Zijn woorden zijn doordrenkt van wanhoop, en geven een inkijk in het dagelijkse gevecht waarmee hij geconfronteerd wordt.
Elke ochtend begroet hij de foto van Daniëlle, die nog altijd een prominente plek in zijn huis inneemt. Het ritueel biedt hem enige houvast, al blijft het onwerkelijk dat zij er niet meer is. Het idee dat hij zijn dochter zou overleven, voelt voor hem tegennatuurlijk. “Ik had in mijn stoutste dromen nooit kunnen bedenken dat dit zou gebeuren. Ze had míj moeten wegbrengen, het hoort andersom te zijn, weet je wel?” Die gedachte achtervolgt hem, dag in dag uit.
Onbegrip en gemis blijven onverminderd groot
Voor Joop blijft Daniëlle’s dood niet alleen pijnlijk, maar ook onbegrijpelijk. Hij worstelt met vragen waarop geen antwoord bestaat. “Wat heeft die vrouw misdaan dat ze van de wereld af moest?” zegt hij, zijn stem gebroken van verdriet.
Hij spreekt over haar als een vrouw vol verhalen, levenslust en liefde. Ondanks haar ziekte had ze plannen voor een nieuw boek, getiteld In Het Licht Van De Liefde En Het Leven. Het niet kunnen realiseren van dat project onderstreept voor hem de tragiek van haar dood.
’s Avonds neemt hij opnieuw afscheid van haar, met dezelfde toewijding als waarmee hij haar ’s ochtends begroet. Zijn dag eindigt zoals die begon: met een groet aan de foto van zijn dochter. “Het enige wat ik nog heb, is een tasje met daarin een busje met haar as en een plukje van haar haar. En dan denk ik: is dat nou het hele leven? Dat is het dus, weg…” De leegte is tastbaar, en zijn woorden snijden diep.
Familie als enige houvast in het donker
Toch zijn er kleine lichtpuntjes die hem helpen om op de been te blijven. Het contact met zijn kleinkinderen Estelle en Davy geeft hem enige troost. De gesprekken met hen, het samen zijn, en het delen van herinneringen brengen een vleugje warmte in een verder koude en stille wereld. De familieband, altijd al sterk, is door het verlies van Daniëlle nog hechter geworden.
Zijn vrouw, negentien jaar jonger dan hij, maakt zich zorgen over zijn mentale gezondheid. “Zij maakt zich zorgen om mij. Zo van: straks gaat hij eraan onderdoor, met al zijn verdriet en zorgen.” Joop beseft dat hij zichzelf moet blijven herpakken, al is het met moeite. De angst om zichzelf te verliezen in het verdriet is constant aanwezig. Toch blijft hij proberen, dag na dag, om de draad vast te houden – ook al is die flinterdun.
Leven dat zich voltrekt in herinneringen
Hoewel hij zijn dochter fysiek is kwijtgeraakt, leeft ze nog steeds voort in zijn hart, zijn rituelen en zijn dagelijkse gewoonten. De as, de haarlok, de foto aan de muur: het zijn voor hem geen symbolen, maar tastbare schakels met de vrouw die hem het meest dierbaar was. “Het verlies van Daniëlle… de stilte die dat achterlaat, blijft ongelooflijk. Dat is gewoon zo.” Het is een waarheid waar hij mee heeft leren leven, maar die nooit went.
Voor velen is Joops verhaal pijnlijk herkenbaar. Het verliezen van een kind is een wond die nooit geneest, een leegte die niets kan vullen. Toch laat zijn verhaal zien dat liefde en herinnering kracht kunnen bieden, hoe klein ook. In de kleine gebaren, de gedeelde momenten en de verbondenheid met het verleden vindt hij net genoeg kracht om door te gaan.
