Als moeder voel ik me vaak schuldig, dat geef ik eerlijk toe. Ik weet hoe belangrijk het is om je kinderen gezond eten te geven, hoe je als ouder een voorbeeld moet zijn. Maar de realiteit is dat ik elke dag kant-en-klaar maaltijden op tafel zet voor mijn kinderen. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik simpelweg geen tijd heb om uitgebreid te koken.
Ik werk fulltime, mijn man werkt fulltime, en na een lange werkdag wil ik zo snel mogelijk iets op tafel hebben staan. De kinderen hebben honger en beginnen te zeuren zodra ze thuiskomen. En dan ligt er zo’n kant-en-klaar maaltijd in de supermarkt die je binnen tien minuten kunt opwarmen. De keuze is dan snel gemaakt. Ik voel me soms slecht als ik het weer doe, maar ik probeer mezelf ook in te spreken dat ik het niet anders kan doen.
Iedereen heeft wel een mening over wat ik zou moeten doen. “Waarom kook je niet in het weekend en vries je maaltijden in?” zeggen sommigen. Dat heb ik geprobeerd, maar in de praktijk werkt het gewoon niet voor me. In het weekend wil ik tijd doorbrengen met mijn kinderen, iets leuks doen, of gewoon even bijkomen van een hectische week. En eerlijk gezegd, als ik dan eindelijk een moment heb om op de bank te zitten, dan ga ik echt niet urenlang in de keuken staan om alles voor te bereiden.
Ik hoor vaak dat ik mijn prioriteiten anders moet stellen, dat mijn kinderen het waard zijn om meer tijd in hun maaltijden te steken. Natuurlijk zijn ze dat. Maar op dit moment is dit het enige wat ik kan doen om mijn hoofd boven water te houden. Het is elke dag een race tegen de klok, van werk naar school, naar sporten, en dan weer naar huis. En dan moet ik ook nog zorgen dat ze op tijd naar bed gaan, zodat ze genoeg slaap krijgen voor de volgende dag.
Ik probeer het wel eens goed te praten naar mezelf toe. “Die kant-en-klaar maaltijden bevatten toch ook groenten?” denk ik dan. Maar diep vanbinnen weet ik dat het niet hetzelfde is als een verse maaltijd. Ik weet dat er meer zout en suiker in zit dan goed voor ze is. Maar het idee dat ik elke avond een verse maaltijd zou moeten bereiden, geeft me alleen maar meer stress. Het voelt alsof ik continu faal, of ik nou wel of niet mijn best doe.
Er zijn momenten dat ik me schaam. Bijvoorbeeld als ik zie dat andere moeders op school verse lunches meegeven, met liefde klaargemaakt. Dan voel ik die steek van jaloezie en schuld. Maar dan herinner ik mezelf eraan dat iedere ouder zijn eigen strijd heeft. Misschien heb ik niet de perfecte maaltijd op tafel staan, maar ik ben er wel voor mijn kinderen op andere manieren. Ik zorg ervoor dat ze hun huiswerk af hebben, ik help ze met moeilijke dagen, en ik ben altijd bij hun sportwedstrijden.
Soms, als ik in de supermarkt sta met weer zo’n lasagne of macaroni schotel, vraag ik me af of ik ooit wel een andere keuze zal kunnen maken. Misschien verandert het als ze ouder worden, als ze zelf kunnen helpen in de keuken. Of misschien vind ik ooit een manier om een betere balans te vinden tussen werk, thuis en koken. Maar voor nu is dit hoe ik het doe, hoe ik ervoor zorg dat we met z’n allen door de dag heen komen.
Ik weet dat het niet de perfecte manier is. Ik weet dat veel mensen het anders zouden aanpakken. Maar ik probeer gewoon te doen wat ik kan met de tijd en energie die ik heb. Misschien voelt het als een compromis, maar soms is dat alles wat je kunt doen. Mijn kinderen klagen niet over het eten, ze weten dat ik mijn best doe, ook al is het niet altijd de meest voedzame optie.
Ik wil dat ze gelukkig zijn, en dat ben ik zelf ook liever. Zelfs als dat betekent dat ik een keer een kant-en-klaar maaltijd in de magnetron schuif in plaats van verse groente te snijden. Misschien denk ik daar ooit anders over, maar voor nu is dit de realiteit van mijn leven.
