Het moment dat Corinne en ik besloten te emigreren naar Spanje, kwam niet uit de lucht vallen. We hebben altijd van het leven gehouden en zijn bijna ons hele leven hard aan het werk geweest.
Nu we bijna met pensioen zijn, willen we genieten van de tijd die we nog hebben. Maar de laatste jaren voelt het alsof we opnieuw aan het werk zijn, en dat niet voor een salaris, maar voor de zorg van onze zeven kleinkinderen.
We hebben drie kinderen: Sandra (42), Mark (39), en Lisa (37). Stuk voor stuk zijn ze geweldig, maar de afgelopen jaren begon het iets te veel te worden met hun verwachtingen van ons.
Elk van hen heeft kinderen, en als je die optelt, komen we uit op zeven kleinkinderen. Iedere week passen we wisselend op Tom (9), Femke (7), Luca (6), Emma (5), Finn (4), Isa (3), en kleine Max (1). Van maandag tot en met vrijdag is er altijd wel iemand die bij ons wordt afgeleverd.
Natuurlijk houden we van onze kleinkinderen, begrijp me niet verkeerd. Maar het is zwaar. Het voelt alsof we fulltime aan het werk zijn, en dat op een leeftijd waarop we dachten dat we het wat rustiger aan zouden doen.
De verwachting van onze kinderen
Onze kinderen zeggen het niet altijd hardop, maar het is duidelijk dat ze op ons rekenen. Ze hebben het druk met hun werk en het is natuurlijk ook een kostenbesparing als opa en oma oppassen, in plaats van een dure kinderopvang.
En dat begrijpen we. Wij waren vroeger ook druk met het combineren van werk en kinderen, maar we hadden nooit verwacht dat we op onze oude dag weer in zo’n situatie zouden belanden.
Corinne en ik hebben vaak geprobeerd het bespreekbaar te maken, maar telkens als we een stap terug wilden nemen, kregen we opmerkingen als: “Jullie zijn toch thuis,” of “De kinderen zijn dol op jullie.” Dat laatste is waar, en we houden ontzettend veel van hen, maar dat betekent niet dat we constant beschikbaar kunnen zijn.
Onze droom: Spanje
En zo, na veel gepraat en gepieker, besloten we dat het tijd was voor verandering. We willen genieten van onze oude dag. Niet langer voelen alsof we nog een baan hebben.
De oplossing lag voor de hand: emigreren naar Spanje, een land waar we altijd van hebben gehouden en waar we al jaren over droomden. We hebben een klein huisje gevonden in Andalusië, waar we kunnen genieten van de zon, rust, en het leven dat we onszelf beloofd hadden.
Toen we onze kinderen vertelden over onze plannen, was de schok groot. Sandra en Lisa waren boos. “Hoe kunnen jullie ons dit aandoen?” vroegen ze. Mark hield zich stil, maar ook hij leek niet blij. Toch bleef onze beslissing vaststaan. Het is onze tijd om van het leven te genieten, zonder de dagelijkse druk.
Wij gaan niet emigreren omdat we onze kleinkinderen niet meer willen zien. Integendeel, we hopen dat ze ons regelmatig komen opzoeken in Spanje. Maar we willen onze vrijheid terug.
We willen niet langer het gevoel hebben dat we moeten oppassen, zowel letterlijk als figuurlijk. Het is tijd voor ons om een nieuw hoofdstuk te beginnen, één waar wij de hoofdrol spelen.
En Spanje voelt als de perfecte plek daarvoor.
