Toen Wendy van Dijk in 2005 haar droomhuis kocht in het rustige Nigtevecht, had ze een duidelijke wens: haar moeder Tiny moest dichtbij wonen. Op hetzelfde terrein bouwde ze speciaal een tweede woning. Haar vader Jaap was destijds ernstig ziek en Wendy wilde dat haar moeder na zijn overlijden niet alleen zou blijven. Die keuze zorgde voor veel troost en gaf Wendy jarenlang een sterke band met haar moeder.
Jaren vol liefde, maar ook veranderingen
Na het overlijden van Wendy’s vader werd de band tussen moeder en dochter nog hechter. Tiny woonde letterlijk om de hoek, en samen beleefden ze veel mooie momenten. Ze deelden hun verdriet, maar ook geluk. De nabijheid zorgde voor steun aan beide kanten. Toch verandert alles met de tijd. Tiny is inmiddels 81 jaar en haar gezondheid laat steeds vaker te wensen over. De zorg die ze nodig heeft, werd te zwaar voor Wendy en haar gezin.
In een openhartig gesprek met weekblad Story vertelt Wendy dat het moeilijk was om te accepteren dat het niet meer ging zoals eerst. “Ze was te vaak alleen,” zegt Wendy. “Wij zijn vaak een weekendje weg en de kinderen hebben hun eigen leven. Dat brak haar op.” Tiny raakte steeds meer in een sociaal isolement, en dat begon haar zichtbaar zwaar te vallen.
Liefdevol maar zwaar besluit
Uiteindelijk kwamen Wendy en haar moeder samen tot de conclusie dat het beter was als Tiny zou verhuizen naar een verzorgingshuis in Weesp. Een keuze die niet makkelijk was, maar wel vol liefde is gemaakt. “We hebben er goed over gesproken,” vertelt Wendy. “Niet overhaast, maar met zorg en gevoel.” De beslissing draaide niet alleen om nabijheid, maar vooral om wat haar moeder echt nodig had: professionele zorg, veiligheid en dagelijkse gezelligheid.
Wendy wilde haar moeder het liefst voor altijd dichtbij houden. Maar ze wist dat Tiny meer nodig had dan wat zij thuis nog kon bieden. Door deze stap krijgt haar moeder weer een omgeving met mensen om zich heen, en dat was belangrijker geworden dan alles.
Bekijk de video hieronder:
Een band die niet breekt
Hoewel Wendy haar moeder nu niet meer elke dag zomaar kan zien, is hun band nog net zo sterk. Ze blijft betrokken, liefhebbend en zorgzaam. “Ze is mijn moeder en daar zal ik er altijd voor zijn,” benadrukt Wendy. Deze nieuwe fase betekent afscheid van hoe het was, maar ook een nieuw begin waarin Wendy op een andere manier voor haar moeder zorgt. Niet meer naast elkaar wonen, maar nog steeds met evenveel liefde – alleen op een manier die voor hen beiden goed vol te houden is.
Bron: Menszine
