Acht maanden geleden verloor Thérèse Boer haar man Jonnie Boer. Voor de buitenwereld was hij een beroemde chef met internationale erkenning. Voor haar was hij vooral haar partner, haar steun en de vader van hun kinderen Jimmie en Isabelle. Zijn overlijden heeft haar leven voorgoed veranderd.
In een open gesprek met LINDA. vertelt Thérèse hoe het leven zonder Jonnie eruitziet. Ze praat over rouw, gemis en doorgaan. Ook deelt ze uitgebreid wat er gebeurde in zijn laatste dagen. Het zijn herinneringen die haar voor altijd bijblijven. Ze vertelt haar verhaal eerlijk en zonder opsmuk.
Verblijf op Bonaire
In april 2025 verblijven Jonnie en Thérèse op Bonaire. Ze zijn daar deels voor werk. Ook willen ze tijd doorbrengen met hun dochter Isabelle. Het eiland voelt als een plek van rust. Toch hangt er iets in de lucht.
Jonnie voelt zich al snel niet fit. Hij is moe en merkt dat ademen zwaarder gaat. Dat lijkt eerst verklaarbaar. Hij heeft astma en herkent het gevoel. Pijn heeft hij niet. Toch vertrouwt Thérèse het niet helemaal.
Ze besluiten een arts te bezoeken. De huisarts neemt geen risico. Hij stuurt hen door naar het ziekenhuis. Daar volgen meerdere onderzoeken. Artsen ontdekken dat er ergens een bloedprop zit.
Het plan is om Jonnie bloedverdunners te geven. Dat moment komt net te laat. Nog voordat de behandeling start, krijgt hij een ernstige embolie. Thérèse noemt het later een samenloop van pech en timing.
Het moment dat alles verandert
Jonnie zit in de onderzoeksruimte op het bed. Zijn ademhaling verandert zichtbaar. Zijn kleur wordt anders. Hij zegt dat hij het steeds benauwder krijgt. Ook merkt hij dat hij zijn puf nog niet heeft genomen.
Die neemt hij normaal rond vijf uur. Het is inmiddels later. Thérèse haalt direct een verpleegkundige. Jonnie herhaalt dat hij zijn puf nodig heeft. De apotheek blijkt al gesloten.
Thérèse besluit snel zelf naar huis te rijden. Dat lijkt de snelste optie. Ze rijdt zo hard als ze durft. Haar hoofd zit vol onrust. Na een kwartier komt ze terug bij het ziekenhuis.
Bij aankomst voelt ze meteen dat er iets mis is. De kamer is leeg. Overal klinken piepjes en alarmen. Jonnie ligt op een bed. Hij hapt naar adem en is nauwelijks aanspreekbaar.
Artsen proberen hem rustig te houden. Ze geven hem medicatie. Op dat moment stopt zijn hart. Thérèse ziet het gebeuren. Ze blijft even staan, maar kan het niet aan. Tijdens de reanimatie loopt ze weg.
Lange nacht in onzekerheid
Na de eerste noodsituatie sturen artsen Thérèse en Isabelle naar huis. Ze zeggen dat de komende dag zwaar zal worden. Rust is belangrijk. Slapen lukt nauwelijks. De spanning blijft voelbaar.
Midden in de nacht gaat de telefoon. Ze moeten direct terugkomen. De situatie is verslechterd. Jonnies bloeddruk blijft laag. Zijn organen beginnen uit te vallen.
Artsen leggen rustig uit wat ze kunnen doen. Ze zeggen dat Jonnie niet in coma ligt. Hij slaapt. Mensen kunnen in die toestand nog horen. Praten kan helpen.
Thérèse en Isabelle pakken zijn hand vast. Ze zitten dicht bij hem. Ze praten tegen hem. Ze aaien zijn arm. Ze zeggen alles wat ze willen zeggen. Ze vragen hem te blijven vechten.
Ze herhalen hun woorden meerdere keren. Het voelt vreemd, maar ook nodig. Alles draait om hoop. In de vroege ochtend verandert de situatie opnieuw. Een deel van zijn hart stopt met werken.
Een arts zegt dat het einde dichtbij is. Als iemand afscheid wil nemen, moet dat nu. De kamer vult zich met stilte. Iedereen voelt wat eraan komt.
Een laatste kans
Net wanneer iedereen zich voorbereidt op het onvermijdelijke, gebeurt er iets onverwachts. Jonnies hart toont kort herstel. Er is nog één mogelijkheid. Artsen kunnen adrenaline toedienen.
Ze waarschuwen dat de gevolgen onzeker zijn. Er zijn al aanwijzingen voor hersenschade. Niemand weet hoe Jonnie eruit zou komen. De beslissing is zwaar.
Isabelle zegt dat haar vader dit waarschijnlijk niet zou willen. Ze kent hem door en door. Thérèse voelt iets anders. Ze heeft jarenlang samen met Jonnie gestreden voor hun leven en gezin.
Ze zegt dat ze niet wil stoppen met vechten. Ze wil hem nog bij zich houden. Alles in haar lichaam roept dat ze moet doorgaan. Isabelle begrijpt haar moeder. Ze besluiten samen die kans te nemen.
Dan komt een arts dichterbij. Ze legt haar hand op Thérèse haar schouder. Ze zegt dat Jonnie alles heeft gehoord. De keuze is al gemaakt. Hij heeft zelf losgelaten.
De opleving verdwijnt. Zijn lichaam kan niet meer. Een halfuur later overlijdt Jonnie. Rustig. Met zijn gezin dichtbij. Omringd door liefde.
Verder leven zonder Jonnie
Maanden later voelt het leven nog steeds onwerkelijk. Thérèse probeert haar dagen opnieuw in te vullen. Alles is anders. De leegte is groot. Het gemis is overal.
Ze mist zijn aanwezigheid. Zijn energie. De kleine dagelijkse momenten. Toch probeert ze vooruit te kijken. Voor haar kinderen. Voor zichzelf. Met Jonnie altijd in haar gedachten.
Door haar verhaal te delen, wil ze hem eren. Niet als chef, maar als mens. Als partner. Als vader. Zijn leven was intens. Zijn liefde blijft. Dat raakt nooit op.
Bron: LINDA.
