Maandag werd voor Roy Oude Rikerink en zijn gezin een dag vol emoties. Als deelnemer aan het negentiende seizoen van Over Mijn Lijk weet je dat elke ziekenhuisafspraak een nieuwe lading draagt. De spanning was voelbaar in huis, want een belangrijke controle stond op de planning. De zorgen drukten zwaar op de schouders van Roy en zijn gezin, zeker bij het afscheid van zijn zoontje Scott. Toch eindigde de dag met hoop: de tumor in Roy’s hoofd is niet gegroeid.
De dag begon met tranen. Terwijl Roy zich klaarmaakte voor het ziekenhuisbezoek, moest zijn driejarige zoontje afscheid van hem nemen. Annick, Roy’s partner, deelde het emotionele moment op Instagram. Scott had het zichtbaar moeilijk en zei: “Ik vind het zo zielig dat papa naar het ziekenhuis moet en dat hij ziek is.” Die opmerking sneed recht door het hart van zowel Roy als Annick. Het tekende hoe diep het besef al bij hun jonge zoon zit.
Scott voelt haarfijn aan wat er speelt
Voor Roy vertrok, kreeg hij van Scott een stevige knuffel. Geen woorden, maar een gebaar dat alles zei. Volgens Annick laat dat zien hoe goed Scott begrijpt wat er gaande is. Al eerder dit jaar besloten zij en Roy om hun zoon bewust te betrekken bij de ziekte. Ze vonden het belangrijk om open te zijn, ook al is hij nog jong. Door samen te praten en eerlijk te zijn, kon Scott zich beter verhouden tot de situatie.
Kinderlijke uitleg geeft rust in onzekere tijden
Annick legt uit hoe ze het gesprek met hun zoon hebben gevoerd. “We vertelden dat papa ziek is en dat er een bolletje in zijn hoofd zit die soms stomme dingen doet.” Zo maakten ze iets ongrijpbaars begrijpelijk voor een kind. Die aanpak bracht rust in het gezin. Door de openheid ontstond er een hechtere band. Hun gezamenlijke aanpak helpt hen om met de onzekerheid om te gaan en als een sterk team verder te gaan.
Goed nieuws brengt verlichting na beladen start
Na uren van spanning kwam eindelijk het verlossende nieuws. Op Instagram schreef Annick opgelucht: “De tumor is niet gegroeid.” Bij haar bericht plaatste ze een foto van Roy in het ziekenhuisbed. Zijn gezicht liet de vermoeidheid zien, maar ook de opluchting. Wat begon als een dag vol angst, eindigde met dankbaarheid. De druk op hun schouders werd eindelijk iets verlicht. Het gezin kon even ademhalen.
Samen vooruit, met kleine stappen en groot besef
Roy en Annick lieten na afloop weten hoe dankbaar ze zijn. “Dat we deze slopende, zenuwslopende dag mogen afsluiten met zulk positief nieuws. Wij zijn blij.” Ze kiezen er bewust voor om nu even stil te staan. Geen overhaaste plannen, maar simpelweg de rust nemen en koesteren wat er is. Ze willen genieten van elke dag, van het samenzijn en van hun kleine Scott. Dat is wat voor hen telt.
