Ik geef het toe, ik ben geen modelburger op dit moment. Maar voordat je oordeelt, wil ik even iets rechtzetten. Mijn hele leven heb ik keihard gewerkt. Overwerken? Geen probleem. Vakantie? Die bestond voor mij vaak uit mijn mail checken vanaf een strandbedje. Ik heb mijn gezin en vrienden regelmatig op de tweede plek gezet, omdat mijn werk altijd voorrang kreeg. Het was gewoon wie ik was: Ricardo, de loyale werknemer die alles gaf voor zijn werkgever.
Toen kwam het nieuws. Mijn functie werd geschrapt. Na al die jaren van toewijding voelde het als een klap in mijn gezicht. Het bedrijf moest reorganiseren, en hoewel mijn leidinggevende me altijd prees om mijn inzet, was mijn rol blijkbaar niet meer nodig. Een nieuwe marketingstrategie, een frisse blik, en daar stond ik dan, zonder baan.
Van chaos naar rust
De eerste weken zonder werk waren vreemd. Ik had altijd een strak schema, een doel, een deadline. Nu had ik alleen tijd. Heel veel tijd. Eerst stortte ik me op mijn huis. Ik poetste, organiseerde en zette mijn leven letterlijk op orde. Maar na een tijdje merkte ik iets bijzonders: ik begon te wennen aan de rust. Voor het eerst in jaren kon ik ademhalen zonder de druk van een volgende vergadering of een naderende deadline.
Ik besloot het even rustig aan te doen. Solliciteren zou ik wel oppakken als mijn WW-uitkering begon. Dat was immers het plan: even opladen, daarna weer vol gas aan de slag. Maar toen die periode aanbrak, voelde ik geen haast. Mijn werkcoach was begripvol en gaf me alle ruimte. “Neem de tijd om iets te vinden dat echt bij je past,” zei ze. Dus dat deed ik.
Niet trots, maar ook niet gestrest
Nu ben ik een halfjaar verder, en ik moet eerlijk bekennen: ik geniet van deze tijd. Ik sport op tijden die me uitkomen, neem lange wandelingen en kook uitgebreid voor mezelf. Financieel zit ik nog even goed, en dat geeft me de vrijheid om dit moment te rekken.
Ik voel me niet trots, maar ook niet schuldig en vertel vrienden dat ik hard zoek naar werk, terwijl ik eigenlijk rustig aan doe. Ik weet dat mijn ervaring me uiteindelijk een baan zal opleveren. Maar voor nu? Voor nu geniet ik van een leven zonder wekker, zonder stress, en zonder de eindeloze race van deadlines. Straks spring ik er wel weer in. Maar nog even niet.
