Pauline heeft het moeilijk met het loslaten van haar kinderwens. “Ik wilde zo graag moeder worden, liefst van een groot gezin. Helaas is dat mij niet gegund.” Het doet extra pijn dat haar broer vier kinderen heeft met zijn vriendin. Bij haar ouders wordt nergens anders meer over gesproken. “Ik trek dat heel slecht.”
Het verlangen naar een kind
Pauline weet niet waarom ze niet zwanger kan worden. “Ik heb nooit veel dromen gehad, alleen moeder worden. Als ik een baby zie of vasthoud, smelt ik. Die kleine voetjes, handjes en geluidjes, en die onvoorwaardelijke liefde. Mijn hart gaat sneller kloppen.” Veel vriendinnen van Pauline werden al jong moeder en ze heeft veel kraamfeestjes bezocht. “Ik kocht kleertjes die ik zelf leuk vond. Ik word zo blij van die kleine hummeltjes.”
De relatie met Rick
Pauline had een lange relatie met Rick en dacht dat hij de vader van haar kinderen zou worden. “Maar Rick dacht daar anders over. Hij wilde reizen en zag een leven met kinderen niet zitten. Hij vond dat hij geen goede vader zou zijn. Hoe ik ook probeerde, hij bleef erbij: hij wilde de wereld zien zonder kinderen.” Na Rick kwam Paul in haar leven. Al vroeg in hun relatie vroeg Pauline hoe hij over kinderen dacht. “Paul wilde net als ik een gezin. Ik was zo blij! Ik zag een zonnige toekomst voor me, waarin ik minder zou werken en voor onze kinderen zou zorgen.”
Teleurstelling en verdriet
Maar de realiteit was anders. Toen Pauline stopte met de pil, dacht ze meteen zwanger te worden. Dat gebeurde niet, ook niet na een jaar. “We gingen de medische molen in. Paul werd onderzocht en ik ook, maar er was geen duidelijke reden waarom ik niet zwanger werd.” Inmiddels kreeg haar broer zijn eerste kind. “Ik was blij voor Klaas en zijn vriendin en werd een favoriete tante. Nu, een paar jaar later, heeft Klaas vier kinderen en wij hebben nog steeds lege handen. Dat doet veel pijn en zorgt voor veel verdriet.”
Altijd kinderen om haar heen
De ouders van Pauline zijn dolblij met hun kleinkinderen en passen vaak op. “De kinderen van mijn broer zijn altijd bij mijn ouders. Sinds mijn ouders met pensioen zijn, passen ze nog vaker op. Als ik bij hen op bezoek kom, is er altijd wel een neefje of nichtje. Hoewel ik het leuk vind om ze te zien, doet het ook pijn. Ik krijg steeds een steek in mijn hart en denk: waarom ik niet? Waarom mag ik geen baby?”
Onbegrip van haar moeder
Pauline heeft veel gesprekken met haar moeder over haar kinderloosheid. “Mijn moeder toont veel begrip en vindt het rot voor mij. Maar zodra de kleinkinderen er zijn, verandert ze. Ze praat alleen nog maar over mijn neefjes en nichtjes. Ze vertelt vol trots over hun prestaties en avonturen. Ik kan er niet meer tegen, het doet zo’n pijn.”
Pogingen om het gesprek te veranderen
Pauline probeert vaak het onderwerp te veranderen en wil graag over haar werk en de nieuwe pup praten. “Maar daar gaat ze niet op in. Alles wat ik zeg, gebruikt ze om weer over de kinderen te praten. Dat ik vaak met tranen in mijn ogen zit, merkt ze niet eens. Ze ratelt maar door en is zo trots op haar kleinkinderen. Dat ik aandacht, liefde en begrip nodig heb, ziet ze niet. Ik heb geen zin meer om naar mijn ouders te gaan. Mijn vader heeft niets in de gaten en mijn moeder walst over mijn gevoelens heen. De enige die begrip toont, is mijn schoonzus, maar zij is moeder van vier en heeft wat ze wilde.”
De pijn van uitsluiting
Waarom gaat het altijd over de kinderen van haar broer? Waarom kunnen er geen andere onderwerpen besproken worden? “Vindt mijn moeder mij niet interessant? Is ze mijn verhaal over kinderloosheid zat? Ik begrijp er niets van. Ik zou zo graag weer eens alleen met mijn moeder zijn, zonder dat ze continu bezig is met de kleinkinderen. Kan ik haar vragen om meer rekening met mij te houden en minder over de kinderen te praten?”
Bron: Damespraatjes