Joelle heeft ervaren dat de uitdrukking “beter een goede buur dan een verre vriend” niet altijd opgaat. Drie jaar geleden betrok ze met haar man Ruben een mooi nieuw huis, omringd door aangename buren. Aanvankelijk waren de contacten met de buren plezierig, maar Joelle merkt dat de toenemende nabijheid haar steeds meer tegenstaat. “Het voelt alsof de buren vrienden willen zijn, en dat maakt me oncomfortabel,” vertelt ze.
Verhuizen naar een droomwijk
Toen Joelle en Ruben hoorden over de plannen voor de nieuwbouwwijk, waren ze meteen enthousiast. Ze zijn beiden opgegroeid in dezelfde stad en willen nergens anders wonen. “De wijk heeft alles wat we zochten: ruimte, groen en winkels dichtbij,” zegt Joelle. Ze schreven zich in voor een huis en tijdens een informatiebijeenkomst ontmoetten ze Maaike en Leo, hun directe buren.
Compromissen aan de tuinafscheiding
De eerste indruk van Maaike en Leo was positief. In de aanloop naar de verhuizing was er regelmatig contact via berichten. Samen regelden ze de afscheiding van hun tuinen. Joelle en Ruben wilden een groene heg, en Leo stelde een zwarte schutting voor de achtertuin voor. Niet helemaal naar hun smaak, maar om de vrede te bewaren stemden ze ermee in, met het idee er klimop tegenaan te laten groeien.
De barbecue als dank
Kort na de verhuizing organiseerden Joelle en Ruben een barbecue om de buren te bedanken voor hun hulp met de schutting. Het was een gezellige avond en het leek alsof er een goede basis was gelegd voor een prettige burenrelatie. Maar na die avond gingen Joelle en Ruben verder met hun drukke leven, vol werk en vrienden.
Maaike en Leo daarentegen leken veel vaker contact te willen. “Op een dag kwam ik thuis, moe van het werk, en daar hing Leo over de schutting, staand op een trapje,” vertelt Joelle. Ze was verrast en maakte snel een praatje om daarna binnen te ontspannen. Maar Leo bleef roepen en vroeg of ze een biertje kwam drinken.
Verplichte gezelligheid
Toen Maaike Joelle en Ruben uitnodigde voor Leo’s verjaardag, voelde Joelle zich verplicht ja te zeggen. Tijdens het feest merkte ze echter dat ze weinig gemeen had met de andere gasten. “Na een tijdje heb je niets meer te bespreken,” zegt Joelle.
Grenzen aan gastvrijheid
De frequentie van de uitnodigingen en de constante interactie werden Joelle te veel. Ze voelt zich opgelaten en vindt het moeilijk om grenzen te stellen zonder onaardig over te komen. “Leo is erg behulpzaam en ik wil niet ondankbaar zijn, maar ik heb ook behoefte aan privacy,” legt ze uit.
Ruben besloot op een gegeven moment dat hij niet meer naar de verjaardagen wilde gaan. “Ik wil gewoon ontspannen thuis zijn,” zei hij. Joelle worstelt met hetzelfde gevoel, maar vindt het moeilijk om nee te zeggen, vooral omdat ze de buren niet wil kwetsen.
Uiteindelijk gingen ze toch naar de verjaardag, maar bleven kort. “We zeiden dat we nog andere plannen hadden,” vertelt Joelle. Terwijl ze thuis waren, bleven de uitnodigingen van over de schutting komen, wat de spanning alleen maar verhoogde. Joelle vraagt zich af hoe lang ze de façade nog vol kan houden. “Het zijn goede buren, maar geen vrienden. En dat onderscheid is belangrijk voor ons.”
Bron: Damespraatjes