Tamara Elbaz kreeg vlak voor het weekend een klap die haar wereld volledig op z’n kop zette. Haar moeder bleek ongeneeslijk ziek. De diagnose kwam plotseling en snoeihard: een zeldzame, agressieve vorm van kanker. Slechts twee dagen later moest ze al afscheid nemen. Haar moeder overleed vredig, zonder strijd. Precies zoals ze leefde: rustig, liefdevol en zacht.
Het hartverscheurende nieuws deelde Tamara op maandag via Instagram. In haar bericht stond ze stil bij het verlies van haar moeder, met wie ze een bijzonder hechte band had. Ondanks hun verschillen konden ze altijd goed met elkaar opschieten. Haar moeder betekende alles voor haar. En wat het verdriet nog zwaarder maakt: het verlies komt exact acht maanden na het overlijden van haar vader.
Afscheid van haar moeder
Op Instagram plaatste Tamara een reeks foto’s van haar moeder, met daaronder een emotioneel bericht. Ze schreef dat ze veel van haar moeder heeft geleerd. Vooral haar liefde, haar kalmte en haar eindeloze geduld zijn haar bijgebleven. Ze bedankte haar voor alles wat ze heeft gegeven.
Tamara gaf aan dat ze haar moeder fysiek moest loslaten, maar in haar hart altijd zal blijven meedragen. De pijn is groot, maar de gedachte dat haar moeder nu weer samen is met haar vader, brengt iets van troost. “Je bent voor altijd mijn ima,” schreef ze liefdevol aan het eind van haar bericht. Het verlies is zwaar, maar haar woorden zijn zacht en warm.
Dit bericht op Instagram bekijken
De zorgen begonnen al eerder
De afgelopen weken maakte Tamara zich al veel zorgen om haar moeder. Die ongerustheid bleek terecht. Al op vrijdag liet ze via Instagram weten dat de artsen een ernstige diagnose hadden gesteld. Ze bracht toen veel tijd door aan haar moeders bed, samen met haar zus. “Tot middernacht bij haar gezeten,” schreef ze bij een foto van haar moeder in bed.
Ze vertelde ook dat ze tegenwoordig twee keer per dag op bezoek ging. De situatie was duidelijk ernstig. De artsen hadden een zeldzame en zeer agressieve vorm van kanker vastgesteld: grootcellig neuro-endocrien carcinoom. Tamara legde uit dat het zo’n heftige ziekte is, dat er zelfs voor jonge mensen nauwelijks een behandeling mogelijk is.
De verwachting was al somber
Volgens de artsen had haar moeder nog een paar weken te leven. Maar Tamara voelde al dat het einde sneller zou komen. Haar moeder was al langer ziek. De diagnose bevestigde alleen wat Tamara diep vanbinnen al wist. “Ze is natuurlijk al twee maanden ziek,” schreef ze. De pijn zat al weken diep. De ziekte was niet alleen zeldzaam, maar ook snel en meedogenloos.
Ondanks de medische kennis en het advies van artsen was het duidelijk dat haar moeder het niet lang meer zou volhouden. De ziekte had haar lichaam al te ver uitgeput. Toch kwam het echte afscheid onverwacht snel. De tijd die Tamara dacht nog te hebben met haar moeder, verdween binnen een paar dagen.
Een zwaar jaar vol verlies
De dood van haar moeder volgt slechts acht maanden na het overlijden van haar vader. Het verlies van beide ouders in zo’n korte tijd laat diepe sporen achter. Vier maanden na het overlijden van haar vader ging het al slecht met haar moeder. Haar gezondheid ging hard achteruit, zowel lichamelijk als mentaal.
Vanwege geheugenproblemen werd ze toen opgenomen in een verpleeghuis. Tamara vond het moeilijk om haar moeder daar achter te laten. Ze was ontevreden over de zorg en had eigenlijk gehoopt haar in huis te kunnen nemen. Ze had zelfs een nieuwe woning geregeld met dat doel voor ogen. Maar het heeft niet zo mogen zijn.
De plannen om samen te wonen werden door de verslechterende gezondheid van haar moeder onmogelijk. Tamara zag haar droom langzaam verdwijnen. “Het is ons helaas niet gegund,” schreef ze. De teleurstelling was groot, vooral omdat ze zo graag voor haar moeder wilde zorgen in haar laatste fase van het leven.
Een liefdevolle herinnering blijft
Ondanks het grote verdriet en de snelheid waarmee alles is gegaan, blijft Tamara met liefde terugkijken op haar moeder. Ze beschrijft haar als kalm, zacht en vredig. Zo was ze haar hele leven, en zo is ze ook heengegaan. Geen strijd, geen angst, maar in stilte en rust.
De band die Tamara met haar moeder had, was bijzonder. Ze konden elkaar altijd vinden, zelfs als ze het ergens niet over eens waren. Het respect en de liefde tussen hen waren voelbaar, ook in de woorden die Tamara nu met haar volgers deelt. Haar moeder was niet alleen haar ouder, maar ook haar steun en toeverlaat.
Het is duidelijk dat Tamara veel kracht haalt uit de gedachte dat haar ouders nu weer samen zijn. Dat maakt het gemis misschien iets lichter, ook al blijft het verdriet enorm. Ze is haar moeder dankbaar voor alles wat ze haar heeft meegegeven. En dat blijft, ook nu haar moeder er niet meer is.
In haar woorden klinkt pijn, maar ook rust. Er is verlies, maar ook liefde. Een verhaal over afscheid, maar ook over verbondenheid. Voor Tamara blijft haar moeder altijd haar ima, in herinnering, in gevoel, en in haar hart.
Bron: Shownieuws
