De moeder van oud-voetballer John de Wolf leeft al jaren met dementie. De ziekte heeft haar de laatste tijd steeds verder afgenomen. Twee jaar geleden bereikte ze de laatste fase, waarin ze haar eigen zoon niet meer herkent. Voor John was dat een harde klap. Vorig jaar besloot hij met veel pijn in zijn hart om haar niet meer te bezoeken. Hij vertelde hier open over in de talkshow van Eva Jinek, waar hij zijn gevoelens en twijfels deelde.
John vertelde dat hij lange tijd trouw op bezoek bleef gaan. Maar na verloop van tijd begon hij zich af te vragen waarom hij dat nog deed. De bezoeken gaven hem geen troost meer, alleen verdriet. Hij had geen contact met de vrouw die ooit zijn moeder was, alleen met haar lichaam dat nog aanwezig was.
Geen herkenning meer
John beschreef hoe zwaar het is om zijn moeder te zien zonder enige herkenning. Hij vertelde dat ze hem niet meer aankijkt zoals vroeger. Er is geen glimp van herkenning, geen gesprek, geen teken dat ze hem nog voelt of begrijpt. “Het is alleen de buitenkant die er nog zit,” zei hij. Elke keer dat hij terugreed naar huis, barstte hij in tranen uit. “Ik zat in de auto als een klein kind te janken,” vertelde hij eerlijk.
Die bezoeken braken hem emotioneel af. Hij begon zich af te vragen voor wie hij het eigenlijk nog deed. Zijn moeder was er geestelijk niet meer, dus deed hij het niet voor haar. En voor zichzelf werd het alleen maar zwaarder. “Als ik maar één procent het gevoel had dat ze me nog zou herkennen, dan zou ik elke dag gaan,” zei hij. “Maar dat is er niet meer.”
Dit bericht op Instagram bekijken
De snelle achteruitgang
De aftakeling van zijn moeder ging volgens John veel sneller dan hij had verwacht. In een interview met het tijdschrift Privé vertelde hij eerder al over haar toestand. Zijn moeder zit inmiddels in een rolstoel en praat niet meer. Drie jaar geleden konden ze nog gesprekken voeren, maar die tijd is voorbij. “Er zit geen leven meer in haar,” zei hij verdrietig. De verandering ging razendsnel.
Hij beschreef het als iets wat niemand zijn dierbaren toewenst. Het zien verdwijnen van iemand die je liefhebt, terwijl het lichaam nog leeft, voelt onmenselijk. Hij vertelde dat hij vaak machteloos is. “Het doet zoveel pijn, maar vooral verdriet,” zei hij.
De machteloosheid en pijn
John vertelde ook dat zijn moeder vroeger altijd duidelijk was over wat ze wel en niet wilde. Ze zei dat ze nooit op deze manier wilde eindigen. “Ze zei vaak: als dit mij ooit overkomt, wil ik een hand vol pillen of een spuitje,” vertelde John. Die woorden bleven in zijn hoofd hangen. Nu ze in deze toestand leeft, voelt dat extra zwaar. Hij weet dat ze dit nooit gewild zou hebben.
Toch kan hij niets doen, hoe graag hij ook zou willen. De wet in Nederland laat het niet toe om iemand te helpen bij het sterven in dit stadium, zeker niet zonder duidelijke toestemming. Dat maakt het voor hem nog moeilijker om toe te kijken. Hij moet machteloos toekijken hoe zijn moeder langzaam verdwijnt, zonder dat hij haar kan helpen of afscheid kan nemen op een manier die zij had gewild.
Een persoonlijk boek
Om zijn gevoelens een plek te geven, besloot John zijn verhaal op te schrijven. Vier maanden geleden bracht hij een boek uit over deze periode. Het boek heet “Ma, ik ben het, John de Wolf.” Daarin vertelt hij openhartig over zijn moeder, haar ziekte en de impact op zijn leven. Het boek is niet alleen een eerbetoon aan zijn moeder, maar ook een manier om te laten zien hoe zwaar mantelzorg kan zijn.
In het boek wordt zijn familie gevolgd tijdens het proces van haar achteruitgang. John laat zien hoe liefde, verdriet en machteloosheid allemaal samenkomen in zo’n situatie. Hij beschrijft hoe lastig het is om beslissingen te nemen als iemand niets meer kan zeggen. Het boek geeft een eerlijk beeld van wat dementie met een familie doet.
John noemde het een heel intiem portret. Het gaat niet alleen over ziekte, maar ook over familiebanden, herinneringen en het verleden. Het laat zien hoe moeilijk het is om los te laten en te accepteren dat iemand die je liefhebt er geestelijk niet meer is. Hij zei dat veel mensen hem vooral kennen als stoere oud-voetballer, maar dat dit boek een andere, zachtere kant van hem laat zien.
Een leven tussen verdriet en herinnering
John de Wolf blijft ondanks alles dankbaar voor de mooie herinneringen aan zijn moeder. Hij denkt vaak terug aan hoe ze vroeger was: een sterke vrouw met humor en warmte. Die herinneringen houden haar voor hem levend, ook al is ze in het echt niet meer de moeder die hij kende.
Hij weet dat veel mensen met hetzelfde te maken krijgen. Daarom wil hij er open over blijven praten. Hij hoopt dat anderen zich gesteund voelen door zijn verhaal. Dementie is niet alleen zwaar voor degene die het heeft, maar ook voor de mensen eromheen. Het brengt verdriet, machteloosheid en moeilijke keuzes met zich mee.
Johns verhaal laat zien dat liefde niet altijd betekent dat je blijft vechten. Soms betekent het juist loslaten. En dat is misschien wel het moeilijkste wat er is. Toch probeert hij verder te gaan, met het besef dat zijn moeder hem ooit leerde sterk te zijn, ook in de moeilijkste tijden.
Bron: Shownieuws
