Het gebeurt steeds weer: een woordenwisseling met mijn dochter Jinte eindigt ermee dat ze boos wegloopt. Jinte is acht, en net als veel kinderen van haar leeftijd heeft ze een flinke dosis temperament. Maar eerlijk? Het maakt me soms radeloos.
Het begint vaak met iets kleins. Ze luistert niet, zelfs niet na een paar waarschuwingen. Dan zeg ik er wat van, zij wordt boos, en voor ik het weet slaat ze met een deur of stormt ze naar haar kamer. Het maakt me gek, want zo lossen we helemaal niets op. Hoe moet ik haar leren om dingen uit te praten als ze wegloopt zodra het lastig wordt?
Onmacht en frustratie
Als ze wegloopt, voel ik me onmachtig. Ik wil haar leren hoe je een meningsverschil oplost, hoe je naar elkaar luistert en samen tot een oplossing komt. Maar dat lukt niet als ze zich afsluit. Wat me misschien nog wel het meeste raakt, is dat ik haar soms hoor huilen in haar kamer. Dan denk ik: had ik anders moeten reageren? Had ik rustiger moeten blijven?
Soms lijkt het alsof ze zichzelf expres kwaad maakt, alsof die emoties haar volledig overnemen. Er zijn momenten geweest dat ze zichzelf pijn deed door tegen iets aan te slaan. Dat breekt mijn hart. Ik wil haar troosten, maar als ik dan naar haar toe ga, roept ze dat ik haar met rust moet laten.
Geen oplossing, maar liefde
Ik heb geleerd dat praten meteen na een ruzie vaak geen zin heeft. Jinte moet eerst even afkoelen, en eerlijk gezegd helpt dat ook voor mij. Als ik haar tien minuten laat en daarna rustig naar haar kamer ga, zie ik vaak een ander kind. Dan zit ze op haar bed met haar knuffel en kijkt ze me aan met die grote, verdrietige ogen.
“Het spijt me, mama,” zegt ze dan zacht. En dat is het moment waarop ik besef dat het haar net zo zwaar valt als mij. Vaak zeg ik dan alleen maar: “Ik hou van je,” en geef ik haar een knuffel. Op zulke momenten heb ik geen behoefte meer om alles uit te praten. Dan is het zand erover, en gaan we gewoon verder.
Ik hoop dat ze met de jaren leert om haar emoties beter te reguleren. Maar tot die tijd probeer ik haar ruimte te geven, hoe moeilijk dat soms ook is. Want wat ze misschien wel het meeste nodig heeft, is een moeder die blijft. Zelfs als ze boos is. Zelfs als ze wegloopt.
