Ik had nooit gedacht dat ik me ooit in zo’n situatie zou bevinden. Toen ik trouwde met Annelies, was ik ervan overtuigd dat we samen oud zouden worden. Maar ergens onderweg begon de twijfel te knagen. Niet per se over mijn liefde voor haar, maar over de zekerheid van ons huwelijk. Dus ja, ik besloot om een verborgen spaarrekening aan te maken. Een rekening waar zij niets van weet, voor het geval dat… voor het geval alles misloopt.
Ik voel me er schuldig over, daar kan ik niet omheen. We hebben altijd open gesproken over onze financiën, samen gespaard voor vakanties, de renovatie van ons huis, en hopelijk ooit voor de toekomst van onze kinderen. Maar diep vanbinnen bleef dat gevoel van onzekerheid sluimeren. Niet omdat ze me een reden heeft gegeven om haar niet te vertrouwen, maar omdat ik geloof dat het leven onvoorspelbaar is. Misschien komt dat door mijn eigen ouders, die na twintig jaar huwelijk plotseling uit elkaar gingen en van de ene op de andere dag in een financieel drama belandden.
Het begon met kleine bedragen, een paar tientjes per maand die ik van mijn salaris afhaalde en apart zette op een rekening die alleen op mijn naam stond. Het voelde veilig, als een soort vangnet. Na een tijdje ging het vanzelf. Ik denk dat er inmiddels een paar duizend euro op staat. Het is niet genoeg om een nieuw leven mee te beginnen, maar het is iets. Iets wat me rust geeft als ik ’s nachts in bed lig en nadenk over wat de toekomst kan brengen.
Annelies heeft geen idee. Ze vertrouwt me volledig, en dat maakt het misschien nog wel pijnlijker. Als we samen naar onze gezamenlijke bankrekening kijken, maakt ze grapjes over hoe goed we bezig zijn en dat we ooit nog wel een tweede huisje kunnen kopen voor weekendjes weg.
En ik lach dan mee, terwijl ik me van binnen een verrader voel. Want hoe leg je zoiets uit? Hoe vertel je aan iemand van wie je houdt dat je een exitplan hebt achtergelaten voor een scenario dat hopelijk nooit werkelijkheid wordt?
Soms vraag ik me af of ik te ver ben gegaan. Is het überhaupt nog ethisch wat ik doe? Zou het minder erg zijn als ik het haar zou vertellen? Ik stel me haar reactie voor. De teleurstelling, misschien zelfs woede, omdat ik blijkbaar twijfel aan onze toekomst samen. En toch blijft dat stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik goed heb gehandeld, dat je nooit honderd procent zeker kunt zijn van wat de toekomst brengt.
Ik heb geprobeerd mezelf te overtuigen dat ik het voor haar doe, voor ons allebei. Want wat als onze relatie ooit stukloopt en we allebei met lege handen staan? Dan heb ik tenminste iets om me aan vast te houden. Maar ik weet dat dat een leugen is, een excuus om mijn geweten te sussen.
Ik heb deze beslissing voor mezelf genomen, omdat ik bang ben. Bang om afhankelijk te zijn, bang om alles kwijt te raken als het misgaat.Op sommige dagen denk ik erover om de rekening op te zeggen, alles over te maken naar onze gezamenlijke spaarrekening en eerlijk op te biechten wat ik heb gedaan.
Maar iets houdt me tegen, en ik weet niet of het angst is, of het verlangen naar die laatste vorm van zekerheid. Misschien vertel ik het haar ooit, als de tijd rijp is. Misschien ontdek ik wel dat het nooit nodig was, en dat ons huwelijk sterker is dan mijn twijfel. Tot die tijd blijft de rekening bestaan, als mijn geheime plan B.
