Het moet ongeveer een maand na Finns geboorte zijn geweest toen mijn ex opeens een al geopende envelop voor me neerlegde. Hij wist al wat erin zat, maar voor mij was het een verrassing. Toen ik de brief eruit haalde, begreep ik het meteen: dit was de uitslag van de DNA-test, die blijkbaar al gedaan en verstuurd was zonder mijn medeweten. Dat kwam hard aan. Ik voelde de boosheid opkomen, maar hield me in. Ik had immers ingestemd met de test, maar had nooit uitgesproken dat ik wilde dat alles in openheid zou gebeuren. Het had toch geen zin om erover te beginnen; hij zou toch alleen maar defensief reageren, zoals altijd wanneer ik hem ergens mee confronteerde.
De zekerheid van het vaderschap
Na de initiële schok, werd ik overvallen door angst. Wat als hij niet de vader zou zijn? Wat zou er dan gebeuren? Die vraag had ik hem ooit gesteld, maar hij weigerde te antwoorden. Terwijl de zenuwen door mijn lijf gierden, opende ik de brief. De uitslag was duidelijk: met een zekerheid van 99,9997% was hij de vader. Een enorme opluchting! Ondanks mijn eigen zekerheid, had ik toch getwijfeld.
Van mijn ex kreeg ik geen enkele reactie. Hij gaf me alleen de brief en daar bleef het bij. Was hij blij om te weten dat hij de vader was? Of misschien teleurgesteld? Ik heb nooit een antwoord gekregen op die vragen. Tot op de dag van vandaag blijven veel vragen onbeantwoord, maar ik pieker er niet meer over. Wat maakt het ook uit? Het verandert niets aan hoe de zaken nu staan.
Bron: Mamaplaats
