Iedereen heeft wel eens een geheim of een klein leugentje om bestwil. Het zijn die dingen die we liever voor onszelf houden en niet hardop uitspreken.
“Het is maar een klein ‘biechtje’, dat begrijp ik wel. Ik heb niemand pijn gedaan, niets gestolen, maar toch voel ik me schuldig over mijn gedrag. Een paar jaar geleden was ik nog dolblij met onze nieuwe design-prullenbak.
Het was een geavanceerd model met meerdere vakken, speciaal voor afvalscheiding. De bak kostte 150 euro, maar daarmee konden we wel alles netjes scheiden: glas, papier, GFT, en plastic. Wat erover bleef, moest naar de restafvalcontainer verderop in de straat, zoals de gemeente had geregeld. Ik vond het een goed idee, vooral omdat het beter was voor het milieu.
Alles in één zak
In de eerste paar jaren hield ik me keurig aan de regels. Ik bracht het restafval regelmatig naar de ondergrondse container en scheidde alles netjes. Maar toen werd ik zwanger en negen maanden later werd mijn zoontje geboren.
Hij was een huilbaby en eiste al mijn aandacht op, omdat hij constant huilde en amper sliep. Dit had een enorme impact op mijn humeur, mijn energie, en eerlijk gezegd op mijn hele leven. Alles in het huishouden verslapte. De was stapelde zich op, de vaat bleef vaak staan, en het hele huishouden voelde als een zware last.
In die periode begon ook het afval scheiden me teveel te worden. Vooral het GFT-bakje vergat ik regelmatig. Het bleef wekenlang staan en begon te stinken, soms zelfs met schimmelvorming als gevolg – allemaal omdat mijn brein in een constante mombrain-modus stond.
Op een dag had ik weer een berg afval, zoals aluminium zakjes van babyvoeding en plastic verpakkingen van luiers. Mijn zoontje huilde weer onafgebroken en uit pure vermoeidheid gooide ik alles in één zak. ‘Dat scheid ik later wel,’ dacht ik nog. Maar toen die zak er ’s avonds nog stond, vond ik het eigenlijk wel prima om alles zo in de container te gooien. ‘Ach, één keertje kan geen kwaad,’ dacht ik toen.
Stiekem het afval dumpen
Die ene keer werd echter vaker. En nu moet ik tot mijn schaamte toegeven dat ik mijn afval helemaal niet meer scheid. Na een lange dag, als mijn zoontje eindelijk slaapt – hij is inmiddels zes maanden oud en slaapt iets beter – gooi ik alles gewoon in één zak.
Van etensresten tot verpakkingen, doekjes en luiers, het gaat allemaal in één container. En omdat ik niet wil dat mijn buren me zien, doe ik dit vaak ’s avonds laat, als het donker is. Ik moet een stukje door de straat lopen en het voelt altijd een beetje als een ‘walk of shame’.
Gemak boven principes
Nogmaals, ik ben er niet trots op en ik weet dat ik beter zou moeten doen. Misschien zijn er anderen die hetzelfde doen, maar dat maakt het natuurlijk niet goed. Het is duidelijk dat een betere wereld bij jezelf begint, en zeker met mijn zoontje moet ik het goede voorbeeld geven. Zodra er wat meer rust in huis is, beloof ik mezelf dat ik mijn leven zal beteren. Maar voor nu wint de gemakzucht het nog van mijn goede intenties.”
Bron: metro
