Ik weet niet wat het is, maar zodra iemand het woord ‘crypto’ zegt, krijg ik een knoop in mijn maag. Het klinkt voor mij alsof je je geld op een vlotje de zee op duwt en dan maar hoopt dat het goedkomt. En als het dan over bitcoin gaat, hoor ik alleen maar verhalen over mensen die óf rijk zijn geworden óf alles zijn kwijtgeraakt. Geen tussenweg.
Mijn zoons, Jaxon en Adam, zijn er helemaal weg van. Jaxon (20) heeft z’n hele studieschuld al ‘terugverdiend’ met een of andere munt waar ik de naam niet eens van kan uitspreken. Adam (22) praat sinds een paar maanden alsof hij een soort beursanalist is. Elke zin begint met: “Als je slim bent, mam…” Maar ik voel me helemaal niet slim als ik het over crypto heb. Eerder dom. Bang ook. Want ik snap het gewoon niet.
Mijn man Harry (52) is inmiddels ook overstag. Eerst vond hij het net zo vaag als ik, maar sinds de jongens hem alles hebben uitgelegd, begint hij ook te draaien. Hij heeft filmpjes gekeken, een account aangemaakt, en zegt nu dingen als: “We moeten ons geld aan het werk zetten.”
Nou, ik vind het een prima werknemer zo, op onze spaarrekening. Lekker stabiel. Geen stress. Gewoon rente, al is het maar drie euro per maand.
Het probleem is: we hebben een gezamenlijke rekening. Dus als hij geld wil inleggen, dan gaat dat ook over míjn geld. En daar voel ik me niet prettig bij. Hij zegt steeds: “We zetten gewoon een klein bedrag in, om het eens te proberen.” Maar ik hoor vooral: “We zetten onze zekerheid op het spel.”
Misschien ben ik te voorzichtig. Misschien hoor ik te denken in kansen, niet in risico’s. Maar ik ben opgegroeid met een spaarpot, niet met een wallet. Geld dat je niet kunt vasthouden voelt voor mij gewoon niet als écht geld. En stel dat het verdampt? Wat dan?
Ik wil mijn man niet tegenhouden, maar ik wil ook geen slapeloze nachten omdat ik bang ben dat we alles kwijt zijn. Dus nu zit ik ergens in het midden. Twijfelend. En eerlijk? Ik zou gewoon graag willen dat iemand die níet al verkocht is aan crypto me rustig uitlegt wat nou wijsheid is. Iemand die niet roept “je loopt achter”, maar gewoon begrijpt dat ik zekerheid belangrijker vind dan sensatie.
Dus bij deze: is er iemand die me kan helpen snappen of ik nou heel dom ben, of gewoon voorzichtig.
