We leven in een tijd waarin de wereld steeds sneller verandert, en niet altijd ten goede. Klimaatverandering, uitputting van natuurlijke hulpbronnen en vervuiling worden alleen maar erger. Voor mij is er één oorzaak die al deze problemen versterkt: overbevolking. Daarom geloof ik dat we een wettelijk maximum moeten invoeren: twee kinderen per gezin. Ja, dat klinkt drastisch, maar soms zijn radicale maatregelen nodig om de toekomst van onze planeet te waarborgen.
Elke keer als ik het nieuws kijk, zie ik rapporten over de stijgende CO2-uitstoot, overbossing, en het verlies van biodiversiteit. Natuurlijk kunnen we als samenleving proberen om ons gedrag aan te passen. Minder vlees eten, elektrisch rijden, en plastic verbannen zijn allemaal goede initiatieven, maar ik geloof dat ze niet genoeg zijn. Zolang de wereldbevolking blijft groeien, blijven de problemen groeien. Hoe kunnen we ooit de impact op de planeet verminderen als er steeds meer mensen bijkomen?
Het idee om het aantal kinderen per gezin te beperken, roept natuurlijk weerstand op. Mensen voelen zich snel aangevallen als je over hun gezinsplanning praat. Het raakt aan diep persoonlijke wensen en culturele normen. Maar ik denk dat we het grotere plaatje niet uit het oog moeten verliezen. We kunnen de discussie niet blijven ontwijken omdat het een gevoelig onderwerp is. Als de wereldbevolking blijft groeien, zullen we de gevolgen allemaal moeten dragen, of we nu willen of niet.
Veel mensen vergeten dat elk kind dat wordt geboren, ook een ecologische voetafdruk heeft. Natuurlijk is het mooi om te dromen over een groot gezin met drie, vier of zelfs vijf kinderen. Maar elk van die kinderen heeft voedsel, water en onderdak nodig. Ze zullen opgroeien en misschien zelf weer kinderen krijgen. De impact van die keuze reikt veel verder dan één leven. We moeten nadenken over wat de aarde nog aankan.
Kijk naar de druk op onze steden. Overal zie je dat huizenprijzen stijgen, omdat er simpelweg niet genoeg ruimte is voor iedereen. Mensen moeten steeds verder buiten de stad wonen en elke dag uren rijden naar hun werk. Files worden langer, openbaar vervoer raakt overvol, en natuurgebieden moeten plaatsmaken voor woningen. Dit zijn allemaal directe gevolgen van bevolkingsgroei. Een maximum van twee kinderen per gezin zou deze groei kunnen afremmen en onze steden leefbaar houden.
Ik weet dat sommige mensen met tegenargumenten komen. Ze zeggen dat landen zoals Japan en Italië juist kampen met een dalende bevolking en vergrijzing. Dat is inderdaad waar, maar ik zie dat niet als een reden om het hele debat over overbevolking te negeren. In veel delen van de wereld blijft de bevolking juist explosief groeien, vooral in ontwikkelingslanden. En ook in Nederland blijft de druk op ruimte en natuur toenemen. Het is niet zwart-wit.
Sommigen beweren dat technologische innovaties onze redding zullen zijn. Ze geloven dat we door slim gebruik van technologie en efficiënter gebruik van grondstoffen iedereen wel kunnen blijven voeden en voorzien. Maar dat is een gok die we niet kunnen maken. Wat als die oplossingen er niet snel genoeg komen? Wat als de voorspellingen te optimistisch blijken te zijn? Kunnen we het ons permitteren om alles op technologische doorbraken te zetten, terwijl de klok doortikt?
In mijn ogen is het beperken van het aantal kinderen juist een vorm van verantwoordelijkheid nemen. We moeten durven nadenken over de toekomst van onze kleinkinderen. Zij zullen de gevolgen ondervinden als we nu geen actie ondernemen. En ja, het is pijnlijk om na te denken over regels die onze persoonlijke keuzes beïnvloeden, maar dat geldt voor veel regels die bedoeld zijn om het algemeen belang te dienen.
China probeerde ooit iets vergelijkbaars met hun eenkindpolitiek, en veel mensen gebruiken dat als een voorbeeld van waarom een kindermaximum niet werkt. Maar dat beleid was misschien te streng en te rigide. Ik pleit niet voor een verbod op meer dan twee kinderen, maar voor een stimulans om gezinnen kleiner te houden. Denk aan fiscale voordelen voor gezinnen met één of twee kinderen, en minder ondersteuning voor grotere gezinnen. Zo geef je mensen nog steeds een keuze, maar stuur je wel richting een duurzamere toekomst.
Sommige mensen zeggen dat we ons vooral moeten richten op het aanpakken van armoede en ongelijkheid, omdat dat uiteindelijk ook de bevolkingsgroei zal afremmen. En daar ben ik het mee eens. Onderwijs en kansen voor vrouwen zijn cruciaal om de geboortecijfers wereldwijd te laten dalen. Maar dat zijn langetermijnoplossingen, terwijl de problemen van klimaat en overbevolking nu al brandend actueel zijn. We kunnen niet blijven wachten tot armoede overal is opgelost. Er is meer nodig.
Bovendien, als je kijkt naar het gemiddelde verbruik van mensen in welvarende landen zoals Nederland, dan zie je dat onze impact per persoon veel hoger is dan die in arme landen. Dat maakt het nog belangrijker om onze bevolkingsgroei te beteugelen. Elke nieuwe Nederlander verbruikt veel meer water, energie en grondstoffen dan iemand in een ontwikkelingsland. Als wij blijven doorgroeien, blijven we ook een disproportionele druk leggen op de planeet.
Ik weet dat het invoeren van een maximum van twee kinderen per gezin in Nederland niet realistisch lijkt. Mensen hechten veel waarde aan hun vrijheid om zelf te bepalen hoe hun gezin eruitziet. Maar we zouden tenminste de discussie moeten voeren. We moeten ons afvragen wat belangrijker is: het recht om zoveel kinderen te krijgen als je wilt, of de verantwoordelijkheid om onze planeet leefbaar te houden voor toekomstige generaties?
Misschien is mijn idee wel te radicaal voor nu, misschien is de maatschappij er nog niet klaar voor. Maar ik geloof dat we op een punt zijn gekomen waar we onszelf serieuze vragen moeten stellen. Hoeveel mensen kan de aarde nog dragen? En welke offers zijn we bereid te brengen om haar in balans te houden? Als we echt geven om de toekomst van onze kinderen, dan zouden we juist moeten nadenken over het aantal dat we hier willen achterlaten.
Wat vind jij van de mening van Mark? Laat het weten in de comments op Facebook!
