Ik had nooit gedacht dat ik in deze situatie zou belanden. Mijn twee hondjes, Bo en Max, zijn al jaren mijn grootste troost. Ze zijn er altijd voor me geweest, door goede en slechte tijden, en ik zie ze als deel van mijn familie. Maar nu denk ik er serieus over om ze weg te doen. Niet omdat ik minder van ze ben gaan houden, maar omdat ik de kosten voor hun zorg gewoon niet meer kan dragen.
Het begon allemaal met kleine prijsverhogingen, die je als vanzelfsprekend beschouwt. De zak brokken die eerst 30 euro kostte, werd plotseling 40. De jaarlijkse inentingen waren ook ineens duurder, en ik moest zelfs extra betalen voor een simpele controle bij de dierenarts. Het leek allemaal nog behapbaar, totdat Bo plotseling ziek werd. De dierenartsrekening was een klap in mijn gezicht: meer dan 400 euro voor een diagnose en medicatie. Dat is gewoon een halve maand huur voor mij.
Sindsdien is het alleen maar erger geworden. De prijzen lijken iedere maand hoger te worden. Niet alleen de zorg, maar ook de kosten voor voer, vlooienmiddelen, en andere kleine dingen lopen op. Ik heb al geprobeerd om te besparen waar ik kon. Ik koop nu goedkoper voer, maar dan merk ik dat Bo en Max het minder goed verdragen. En ik kan ze niet laten zonder de basiszorg die ze nodig hebben. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover hen.
Iedere keer dat ik de dierenarts moet bellen, voel ik een knoop in mijn maag. Ik weet dat ik het eigenlijk niet kan betalen, maar wat moet ik anders? Laat ik mijn hondjes gewoon ziek thuis zitten? Dat kan ik mezelf niet aandoen. Maar de kosten drukken zwaar op mijn budget. En eerlijk gezegd, ik kan de stress van de financiële druk niet meer aan. Er zijn maanden dat ik niet weet hoe ik alles bij elkaar moet krijgen.
En dus zit ik nu met een hartverscheurende vraag: moet ik ze wegdoen? Moet ik mijn twee trouwe metgezellen afstaan omdat ik ze simpelweg niet meer kan onderhouden? Het voelt alsof ik faal, alsof ik mijn verantwoordelijkheid niet meer kan dragen. Ze verdienen beter dan dit. Ze verdienen een huis waar ze zonder zorgen verzorgd worden, waar de kosten geen probleem zijn. Maar de gedachte om ze kwijt te raken breekt mijn hart.
Ik heb al met een paar vrienden over mijn dilemma gesproken, maar de reacties zijn uiteenlopend. Sommigen begrijpen mijn situatie en zeggen dat het misschien wel de beste keuze is, hoe moeilijk ook. Anderen vinden dat ik een manier moet vinden om ze toch bij me te houden. “Ze zijn je familie,” zeggen ze dan. En dat weet ik, dat voel ik elke dag. Maar ik kan geen geld uit lucht toveren, hoe graag ik dat ook zou willen.
Het voelt alsof ik gevangen zit tussen mijn liefde voor Bo en Max en de keiharde realiteit van de stijgende kosten. Misschien denk je dat ik overdrijf, dat het vast wel meevalt, maar voor mij is dit de realiteit van elke dag. De keuze om mijn hondjes weg te doen is niet iets wat ik licht opneem. Ik heb al nagedacht over goedkope manieren om geld te besparen, over bijbaantjes naast mijn werk, maar het is simpelweg niet genoeg.
Ik weet dat ik niet de enige ben die met dit probleem worstelt. Er zijn zoveel mensen die moeten kiezen tussen de zorg voor hun huisdieren en de kosten van hun eigen levensonderhoud. Maar dat maakt het niet makkelijker. Ik wil niet de persoon zijn die haar hondjes in de steek laat. Ik wil niet degene zijn die ze naar een asiel brengt omdat ik het financieel niet meer aankan. Maar als het zo doorgaat, weet ik niet of ik nog een keuze heb.
De gedachte aan een huis zonder hun vrolijke geblaf, zonder hun aanwezigheid op de bank, maakt me intens verdrietig. Het voelt alsof ik mezelf verlies in dit proces. Maar ik weet ook dat ik niet voor hen kan zorgen als ik zelf kopje onder dreig te gaan. Misschien is er iemand die hen die zorg kan geven, die hen de aandacht en het leven kan geven dat ik ze nu niet meer kan bieden. Maar die beslissing voelt als een last die ik niet wil dragen.
Het enige wat ik wil, is dat Bo en Max gelukkig zijn, of dat nu bij mij is of ergens anders. En dat wens ik voor mezelf ook. Maar op dit moment voelt het alsof ik moet kiezen tussen hun geluk en mijn eigen financiële overleving. Ik had nooit gedacht dat ik zo’n beslissing zou moeten maken, en ik hoop dat niemand ooit voor deze keuze komt te staan.
