Voor veel mensen is vakantie dé tijd om nieuwe dingen te proberen. Je leert andere mensen kennen, ontdekt mooie plekken en proeft eten dat je thuis nooit eet. Maar niet iedereen kijkt daar zo naar. Sommige mensen verlangen juist naar het vertrouwde. Naar een kopje thee, een simpele boterham en een Hollandse aardappel op z’n tijd.
Zo ook de 67-jarige Marianne de Groot uit Woerden. In mei boekte ze met haar dochter en twee nichten een all-inclusive vakantie naar een hotel in Zuid-Spanje, vlak bij Málaga. Op papier klonk het als een droom: zon, zee, eten inbegrepen en geen zorgen. Maar die droom veranderde al snel in frustratie toen bleek dat er geen enkel Nederlands gerecht op het menu stond. “Geen hagelslag, geen kaas, geen kroketten. Zelfs geen gewoon bruin brood. Ik had het gevoel dat ik in een andere wereld zat,” vertelt Marianne met oprechte teleurstelling.
“Alleen maar rijst en vreemde sausjes”
Vanaf het eerste ontbijt voelde Marianne zich verloren. “Op een ochtend kon je kiezen tussen witte bonen in tomatensaus, iets wat op omelet leek, en kleine broodjes zonder beleg,” zegt ze. “Geen pindakaas, geen jam, en zelfs geen gewone thee. Alles was kruidig of zuur. Ik kon er niks mee.”
Marianne heeft een gevoelige maag. Ze lijdt aan prikkelbare darm syndroom en moet goed letten op wat ze eet. “Ik ben niet kieskeurig, ik ben voorzichtig. Maar daar hadden ze totaal geen begrip voor,” zegt ze. “Alles was door elkaar, en nergens stond wat het was. Dat maakt het moeilijk, zeker als je geen Spaans spreekt.”
Wat het nog erger maakte: het avondeten bestond volgens Marianne vaak uit gerechten als paella, vis met kop en al, koude salades met onbekende groenten, of vlees in dikke saus. “Ik heb niks tegen buitenlands eten, maar elke dag rijst en rare sauzen? Het werd me gewoon te veel.”
Op één avond organiseerde het hotel een ‘Spaanse avond’. Marianne zucht diep als ze eraan terugdenkt. “Ze hadden tapas gemaakt. Alles lag op kleine bordjes. Olijven, worst, inktvis. Dingen waar ik echt niks van moet hebben. Ik voelde me verloren in mijn eigen vakantie.”
“Een kroket of stamppot had al wonderen gedaan”
De belofte van all-inclusive eten gaf haar in eerste instantie rust. “Ik dacht: dan hoef ik me geen zorgen te maken, er is altijd wel iets wat ik lust.” Maar dat viel vies tegen. “Eén keer hadden ze patat. Één keer! En dat was lauw en slap. Geen mayo, geen ketchup, niks.”
Omdat ze nauwelijks iets kon eten van het buffet, besloot Marianne buiten de deur op zoek te gaan naar wat meer bekende smaken. “Ik heb uiteindelijk in drie verschillende supermarkten gezocht naar iets van Nederlands eten. Een pot pindakaas of wat yoghurt zonder toegevoegde smaken. Het was er gewoon niet. Uiteindelijk heb ik bij een Duitse bakkerij wat roggebrood kunnen vinden. Toen moest ik bijna huilen van geluk.”
En het bleef niet bij eten. Ook de drankjes die inbegrepen waren in het all-inclusive arrangement, vielen vies tegen. “Er was wijn, bier en iets dat ze sangria noemden, maar het smaakte naar limonade met een raar nasmaakje. Ik wilde gewoon een glaasje cassis of een kop koffie zoals thuis.”
Marianne houdt van een mix van ontspanning en structuur. Ze had gehoopt dat het hotel haar die zekerheid zou bieden. “Ik dacht: lekker lezen aan het zwembad, drie maaltijden per dag, wat spelletjes doen. Maar als je honger hebt, is niks leuk.”
“Voor dat geld had ik naar Texel gekund”
De reis naar Zuid-Spanje kostte Marianne ruim 800 euro. Daar kwam nog 60 euro toeristenbelasting bij. En omdat ze extra eten en drinken moest kopen buiten het hotel, tikte ze uiteindelijk bijna 500 euro bij. “Voor dat geld had ik ook gewoon naar Texel kunnen gaan. Daar heb je tenminste boerenkool als je dat wilt,” zegt ze schouderophalend.
Volgens Marianne was het hotel verder ook niet je van het. “Het was schoon, dat wel. Maar de bedden kraakten, de badkamerdeur sloot niet goed en we moesten de hele tijd trappen lopen. Geen lift, en ik heb artrose.”
Ze is niet de enige met klachten, zo ontdekte ze later. “Op de website zag ik recensies van mensen die ook klaagden over het eten, de afstand tot het strand en de bedompte kamers. Achteraf denk ik: had ik dat maar eerder gelezen.”
“Volgende keer gewoon lekker naar Zeeland”
Terug in Nederland heeft Marianne haar les geleerd. Geen verre vakanties meer zonder vertrouwde hap. “Volgende keer boek ik gewoon een huisje in Zeeland. Lekker fietsen, zelf koken, en niemand die me dwingt om kikkererwten of octopus te eten.”
Toch probeert ze het positief te bekijken. “Het was gezellig met mijn dochter en nichten. We hebben veel gelachen, vooral achteraf. Maar ik weet nu zeker: all-inclusive is niet voor mij, tenzij het ook gewoon boerenkool en rookworst op het menu heeft staan.”
Voor wie denkt dat vakantie draait om avontuur: voor Marianne draait het om comfort, herkenning en een goed gevulde maag. En daar hoort voor haar gewoon een boterham met pindakaas bij.
