In het begin vond ik het ook moeilijk. Het is hartverscheurend om je eigen kind te horen huilen. Die eerste nachten zat ik met tranen in mijn ogen op de bank, terwijl ik de neiging moest onderdrukken om naar zijn kamer te rennen en hem op te pakken. Maar ik had alles geprobeerd: wiegen, rondlopen met hem in de draagzak, slaapliedjes, noem maar op. Niets hielp om hem zelf in slaap te laten vallen. Dus besloot ik te luisteren naar de verhalen van andere moeders die zwoeren bij de ‘cry it out’-methode.
Ja, ik weet dat veel mensen het afschuwelijk vinden. “Hoe kun je je kind zo laten huilen?” vragen ze dan. Maar ik geloof dat het een belangrijk leerproces is. Baby’s moeten leren om zichzelf te troosten, om te begrijpen dat mama niet elke keer direct komt als ze een geluid maken. En dat is niet wreed; het is onderdeel van hun ontwikkeling. Na een paar dagen merkte ik al dat mijn zoontje sneller in slaap viel en minder vaak midden in de nacht wakker werd.
Ik weet dat er moeders zijn die het liefst naast hun baby blijven liggen totdat hij in slaap valt, maar dat werkt niet voor iedereen. Ik ben ook maar een mens, en ik heb mijn nachtrust nodig om overdag een goede moeder te kunnen zijn. Als ik de hele nacht op mijn tenen door het huis sluip of urenlang mijn baby vasthoud om hem maar stil te krijgen, word ik zelf een wrak. En ik geloof dat een uitgeruste moeder een betere moeder is.
Soms krijg ik opmerkingen van andere moeders die vinden dat ik niet genoeg in verbinding sta met mijn kind. Ze noemen het koud, ongevoelig, zelfs schadelijk. Maar ik zie het anders. Ik merk dat mijn baby rustiger slaapt en zelfs overdag beter in zijn vel zit. En dat geeft mij het gevoel dat ik de juiste keuze heb gemaakt, zelfs al vinden anderen daar wat van. Bovendien, hoeveel ouders hebben in het verleden niet gewoon hun baby laten huilen zonder dat het een groot probleem werd?
Iedere ouder moet doen wat goed voelt, en dit is wat voor ons werkt. Ik wil niet beweren dat mijn manier de enige juiste is, maar voor mijn gezin is het een uitkomst. Mijn zoontje is gezond en gelukkig, en ik heb eindelijk het gevoel dat ik de controle terug heb over mijn nachten. Dat geeft ons allemaal meer rust.
Ik snap dat dit onderwerp polariserend is. Iedereen wil het beste voor zijn kind, en ik ook. Maar het beste is niet altijd hetzelfde voor iedereen. Ik heb er vertrouwen in dat mijn zoontje leert om zelfstandig in slaap te vallen, en dat we daardoor allebei uiteindelijk beter slapen. En ja, dat gaat soms met tranen, maar die zijn het waard.
