Ik weet dat veel mensen het raar vinden, maar ik ben gestopt met het vieren van de verjaardagen van mijn kinderen. Voor mijn omgeving komt het bijna over als een misdaad: “Maar je kinderen verdienen toch een feestje?” Ja, natuurlijk verdienen ze aandacht en liefde, maar daar draait het tegenwoordig niet meer om. Wat ik zie, is dat verjaardagen alleen nog maar gaan over de cadeaus. En dat is precies waarom ik heb besloten om het anders te doen.
Vroeger was een verjaardag een dag vol gezelligheid. We kwamen samen, er waren zelfgebakken taarten en simpele spelletjes in de tuin. Maar nu lijkt het wel alsof het alleen nog maar draait om wie het grootste cadeau meebrengt, wie het mooiste themafeestje organiseert, en wie de meest indrukwekkende taart heeft laten maken. De druk om een verjaardag ‘instagramwaardig’ te maken, is enorm. En eerlijk? Ik heb daar geen zin meer in.
Mijn kinderen, nu zeven en negen, kregen op hun verjaardagen stapels cadeaus van familie en vrienden. Er zaten dure cadeaus tussen, speelgoed dat weken later alweer in een hoek lag te verstoffen. Het was niet alleen overweldigend voor mij, maar ook voor hen. Ze raakten teleurgesteld als ze niet precies dat ene dure cadeau kregen waar ze om vroegen. Het voelde alsof ik alleen maar bezig was met verwachtingen managen, in plaats van gewoon te genieten van de dag.
Op een gegeven moment besefte ik dat ik mezelf afvroeg: voor wie doe ik dit eigenlijk? Voor mijn kinderen? Of voor de goedkeuring van anderen? De mooie foto’s op social media, de blije gezichten van familie die ‘zagen’ hoe goed ik alles geregeld had. Maar ik merkte dat ik mezelf daarmee compleet uit het oog verloor. De essentie van waarom we überhaupt een verjaardag vieren, leek verdwenen.
Dus besloot ik om ermee te stoppen. Geen verjaardagsfeestjes meer met overvolle woonkamer en kinderen die zich bijna verdringen om als eerste bij de cadeautafel te zijn. Geen dure uitnodigingen, geen uitgebreide catering. In plaats daarvan vieren we nu samen, klein en intiem. Ik neem ze mee op een leuke activiteit, zoals een dagje naar de dierentuin of een middagje naar het zwembad. We spenderen tijd met elkaar, zonder de druk van cadeaus en verwachtingen.
Natuurlijk vonden mijn kinderen het in het begin lastig om te begrijpen waarom ze geen groot feest meer kregen. “Maar mama, waarom komen mijn vriendjes niet meer?” vroegen ze. Ik legde ze uit dat we het anders gingen doen, dat het nu om samen tijd doorbrengen gaat in plaats van wie het meeste speelgoed krijgt. Het was niet makkelijk voor ze, dat geef ik toe. Ze zijn gewend aan een cultuur waar alles draait om spullen, en ik probeer hen juist iets anders mee te geven.
En ja, de reacties van anderen waren ook niet mals. “Waarom zou je je kinderen zoiets afnemen?” “Een kind hoort toch een feestje te hebben?” Ik snap dat mensen dat denken, maar ik zie het anders. Ik wil mijn kinderen leren dat een verjaardag niet draait om hoeveel cadeaus je krijgt, maar om de tijd die je samen hebt. Ik wil dat ze herinneringen opbouwen, niet alleen maar spullen.
Mijn kinderen lijken nu te begrijpen wat ik bedoel, en ik merk dat ze het waarderen. In plaats van dat ze elk jaar een nieuwe stapel speelgoed hebben die ze na een week alweer vergeten zijn, hebben ze nu herinneringen aan bijzondere dagen samen. En ja, soms zijn ze jaloers als ze zien dat vriendjes wel groot uitpakken, maar uiteindelijk zeggen ze dat ze een leuke dag hebben gehad.
Ik begrijp dat dit niet voor iedereen is weggelegd, dat veel ouders gewoon plezier halen uit het organiseren van een feestje en dat hun kinderen ervan genieten. Maar voor mij voelde het alsof ik weer de regie over mijn eigen leven en de opvoeding van mijn kinderen terugnam. Geen stress meer over welk cadeau nu weer onder de boom moet liggen, geen verwachtingen om aan te voldoen. Gewoon, simpel samen zijn.
Dus nee, ik vier geen verjaardagen meer zoals vroeger. En ik heb daar geen spijt van. Voor mij is het een manier om weer terug te gaan naar wat echt belangrijk is: tijd met elkaar, zonder de druk van altijd maar meer, meer, meer. En misschien inspireert het anderen om ook eens na te denken over wat voor hen echt belangrijk is.
