Sorry maar ik ben er echt klaar mee: vrouwen die maar blijven klagen over hun lichaam, zonder er iets aan te doen. Ik snap dat iedereen weleens onzeker is, dat je niet altijd tevreden bent met hoe je eruitziet. Maar naarmate ik ouder ben geworden, heb ik steeds minder geduld voor dat eeuwige gezeur. Als je niet tevreden bent, doe er dan iets aan. En als je dat niet wilt of kunt, accepteer dan dat je lichaam is zoals het is.
Ik heb in de loop der jaren zoveel vriendinnen en collega’s gehad die eindeloos praten over de kilo’s die ze zijn aangekomen, over de broek die niet meer past, of over hoe ze vroeger ‘veel strakker’ waren. Ze praten erover tijdens het koffie drinken, tijdens lunches en zelfs op feestjes. Maar zodra je voorstelt om samen te gaan sporten of een keer een gezonde maaltijd te maken, hebben ze allemaal excuses. “Ik heb het zo druk,” of “Sporten is echt niets voor mij.” Het lijkt wel alsof het praten erover een doel op zich is geworden.
Ik ben echt niet iemand die zelf perfect in vorm is of altijd strak aan de lijn doet. Ik hou ook van lekker eten en ik heb periodes waarin ik mijn gezonde gewoontes loslaat. Maar het verschil is dat ik niet urenlang blijf hangen in dat negatieve gevoel. Als ik merk dat ik niet tevreden ben met hoe ik eruitzie, dan onderneem ik actie. Ik ga vaker sporten, let op wat ik eet, en probeer mezelf weer beter in mijn vel te laten voelen. En als ik er geen zin in heb om iets te veranderen, dan kies ik ervoor om er niet over te zeuren.
Er zijn genoeg dingen in het leven waar je geen controle over hebt, maar je gezondheid en hoe je omgaat met je lichaam, daar kun je wel invloed op uitoefenen. En ik begrijp dat het moeilijk is, dat het tijd en inzet kost om gezonder te leven of om af te vallen. Maar als je daar geen moeite in wilt steken, is dat jouw keuze. Zolang je er maar niet constant over blijft klagen tegen iedereen die het maar wil horen.
Ik weet dat ik hiermee veel vrouwen tegen de schenen schop. Sommige vriendinnen van me hebben al duidelijk gemaakt dat ze mijn houding te hard vinden, dat ik niet genoeg begrip toon. Maar voor mij is het simpel: als iets je echt dwarszit, dan verander je het. En als dat niet kan, leer dan om het te accepteren. Maar blijf er niet eindeloos over doorgaan alsof je er geen controle over hebt.
Het gaat voor mij om verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven, je eigen keuzes. We zijn volwassen vrouwen, we weten dat het leven niet altijd makkelijk is en dat dingen veranderen. Maar we weten ook dat je sterker bent dan je denkt, en dat je niet hulpeloos hoeft toe te kijken terwijl je je steeds slechter voelt over jezelf. Of dat nu betekent dat je vaker de sportschool ingaat, gezonder gaat eten, of misschien juist gewoon accepteert dat je lichaam nu anders is dan twintig jaar geleden.
Ik heb besloten dat ik mijn energie niet meer wil verspillen aan die eindeloze gesprekken over wat er allemaal niet goed is aan ons lichaam. Ik wil mijn tijd besteden aan vriendschappen die me inspireren, aan vrouwen die verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf en elkaar steunen in de keuzes die we maken. Of dat nu betekent dat ze hun levensstijl aanpassen, of dat ze leren om van zichzelf te houden zoals ze zijn. Maar het moet stoppen met dat eeuwige geklaag zonder actie.
Misschien ben ik te hard, misschien ben ik te direct. Maar ik geloof echt dat het leven te kort is om jezelf vast te houden in die negatieve spiraal. We hebben allemaal de kracht om dingen te veranderen, als we dat maar willen. En ik wil vriendschappen die me dat ook laten zien, die me inspireren om te groeien. Dus ja, als je blijft klagen zonder iets te doen, dan heb ik daar geen tijd meer voor.
