Het nieuws dat Freek Rikkerink, de muzikale helft van het duo Suzan & Freek, ernstig ziek is, sloeg bij velen in als een mokerslag. Zijn longkanker blijkt al uitgezaaid, wat betekent dat genezing niet meer mogelijk is. Het duo deelde dit verdrietige nieuws openhartig met het publiek, waarna alle optredens werden geannuleerd en de plannen stil kwamen te liggen. De schok was groot. Juist in dat moment van stilte en verdriet klonk er een onverwacht geluid: een advies dat bij veel mensen in het verkeerde keelgat schoot.
Evert Santegoeds, hoofdredacteur van het roddelblad Privé, liet in zijn podcast Strikt Privé weten dat hij Freek zou aanraden om naar Duitsland te gaan. In Frankfurt werkt volgens hem een arts die gespecialiseerd is in longkanker. “Je denkt dan al snel aan Amerika of Duitsland,” zei hij. “In Frankfurt zit iemand met veel kennis op dit gebied. Of je daar nog terecht kunt, is onzeker, maar ik zou het zeker proberen.” Zijn uitspraken zorgden voor een storm aan reacties, zowel positief als negatief.
Ophef over het ongevraagde advies
Het moment waarop Santegoeds dit advies gaf, was gevoelig. Kort daarvoor hadden Suzan en Freek namelijk naar buiten gebracht dat Freek niet meer beter kan worden. Volgens Santegoeds klonk het alsof zij zich al bij dat harde nieuws hadden neergelegd. “Maar misschien is er nog een arts die zegt: laat mij ook eens kijken,” zei hij. “Als je nu nee hebt, kun je misschien toch nog ergens een ja krijgen.”
Zijn woorden werden niet door iedereen gewaardeerd. Veel mensen vonden dat hij hiermee over een grens ging. Een gezondheidsadvies geven aan iemand met een ongeneeslijke ziekte, zeker als je zelf geen arts bent, wordt door velen als ongepast gezien. Wat als een meedenkende suggestie begon, werd voor sommigen een voorbeeld van ongevraagde bemoeienis.
Speculaties zorgen voor extra frustratie
In zijn podcast ging Evert verder in op hoe lang Suzan en Freek waarschijnlijk al wisten dat er iets mis was. Volgens hem duurt het meestal minstens twee maanden voordat er duidelijkheid is bij zo’n diagnose. “Zo’n uitspraak krijg je niet na een uurtje in het ziekenhuis,” zei hij. “Daar gaan veel onderzoeken aan vooraf, zoals biopten en scans.”
Hij suggereerde zelfs dat het stel mogelijk al van de diagnose op de hoogte was tijdens hun laatste optreden in de Ziggo Dome. “Ze stonden daar, wetende wat er aan zat te komen. Daar heb ik alleen maar respect voor,” voegde hij toe. Toch viel ook deze uitspraak niet bij iedereen in goede aarde. Veel mensen vinden het ongepast dat hij zich zo vrij uitlaat over hun situatie, zonder dat hij daar direct bij betrokken is.
Heftige reacties op sociale media
De reacties op sociale media lieten niet lang op zich wachten. Sommige mensen vonden het mooi dat Evert Santegoeds wilde meedenken en begrip toonde voor de situatie van Freek. Volgens hen is het logisch dat je in zo’n zware situatie naar alle mogelijke opties zoekt. Maar een groot deel van het publiek was woedend. “Hij is geen arts. Hij moet zich er gewoon niet mee bemoeien,” schreef iemand op X. Een ander noemde het “weer een voorbeeld van hoe sommige mensen zich zomaar mengen in andermans leed.”
Er waren ook mensen die het opnamen voor de Nederlandse zorg. “We hebben hier fantastische artsen,” schreef iemand. “Je hoeft echt niet direct naar het buitenland als je hoort dat je ziek bent.” Die reacties laten zien dat er veel vertrouwen is in onze medische deskundigheid, en dat niet iedereen staat te springen om buitenlandse behandelingen.
De grens tussen meeleven en bemoeien
Wat deze situatie pijnlijk duidelijk maakt, is hoe lastig het is om de balans te vinden tussen meeleven en je opdringen. Iemand die publiekelijk vertelt over zo’n ingrijpende ziekte, roept vaak veel emoties op. Mensen willen helpen, adviseren of steun uitspreken. Maar soms kan dat juist te veel zijn voor degene die het allemaal ondergaat. Zeker als het advies komt van iemand die zelf niet in de medische wereld werkt.
Het roept een bredere vraag op: wanneer is het nog oprecht meedenken, en wanneer wordt het ongepaste bemoeienis? Het is begrijpelijk dat mensen iets willen zeggen, zeker als het iemand betreft die bekend is en waar veel mensen om geven. Maar het is ook belangrijk om ruimte te laten. Ruimte voor de mensen zelf om hun proces te doorlopen, zonder dat iedereen er iets van moet vinden.
In dit verhaal zie je dat contrast duidelijk terugkomen. Er is openheid van Suzan en Freek, maar ook de ongevraagde mening van een buitenstaander. En juist dat schuurt. Want hoe goed het ook bedoeld is, het raakt aan de kern van iets persoonlijks. En soms is het dan beter om gewoon even stil te zijn.
Bron: Menszine
