Mijn naam is Lola, ik ben 47 jaar oud, en mijn wereld staat op zijn kop. Onze hond, Max, is ziek. De dierenarts heeft een ernstige aandoening geconstateerd en gaf ons twee opties: een ingrijpende behandeling of hem laten inslapen. Mijn man, Jan, wil voor het laatste kiezen. Maar ik kan en wil daar nog niet aan denken.
Max is mijn alles
Max is al zes jaar bij ons. Hij kwam in ons leven op een moment dat we iets nodig hadden om voor te zorgen. Jan en ik konden geen kinderen krijgen, iets wat me altijd heeft pijn gedaan. Toen Max als pup bij ons kwam, gaf dat mij een doel. Hij werd mijn kleine jongen. Ik heb met liefde alle puppytrainingen gedaan, zelfs in de stromende regen. Hij is meer dan een hond voor mij; hij is familie.
Nu hij ziek is, wil ik er alles aan doen om hem te helpen. De dierenarts zei dat er een operatie mogelijk is, maar de kans van slagen is klein. Het herstel zal lang duren, en het is niet zeker hoe zijn leven daarna zal zijn. Toch voelt het voor mij alsof we het moeten proberen. Max verdient een kans.
Jan denkt er anders over
Toen ik dit met Jan besprak, schrok ik van zijn reactie. Hij vindt dat we Max beter kunnen laten inslapen. “Het is zonde van de tijd en het geld,” zei hij. Hij maakt zich zorgen dat Max veel pijn zal lijden en dat de behandeling misschien niet helpt. Ik begrijp zijn bezorgdheid, maar hoe kan hij nu al opgeven? “Met een kind zou je dat toch ook niet doen?” vroeg ik hem. Max is mijn kind in hart en ziel, en ik wil niet zomaar afscheid nemen.
Jan bedoelt het goed, dat weet ik. Hij stelde zelfs voor om een nieuwe puppy te nemen als Max er niet meer is. Maar dat idee maakt me woest. Max is niet vervangbaar. Ik ben echt niet meteen toe aan een nieuwe hond als ik mijn Max moet laten gaan. Ik wil eerst de tijd nemen om te rouwen en dit verlies te verwerken.
Wat nu?
Jan vindt de kosten van de behandeling te hoog en zegt dat we daardoor deze zomer niet op vakantie kunnen. Voor mij is dat geen probleem. Mijn hond is belangrijker dan een vakantie. Maar Jan ziet dat anders. We zijn het er nog steeds niet over eens, en ik weet niet hoe ik hem kan overtuigen.
Ik vraag me af hoe anderen dit zouden aanpakken. Is het egoïstisch om alles op alles te willen zetten voor Max? Of heeft Jan gelijk en moet ik hem laten gaan om hem meer pijn te besparen? Ik hoop dat iemand mij kan helpen deze hartverscheurende keuze te maken.
