Ik had nooit gedacht dat mijn vriendschap met Sophie zou eindigen door zoiets groots en ingewikkelds. We zijn al beste vriendinnen sinds de middelbare school. We hebben samen zoveel meegemaakt: eerste liefdes, studiekeuzes, de ups en downs van het leven. Ze was er altijd voor me, en ik voor haar. Daarom voelde haar verraad als een mes in mijn rug.
Een paar jaar geleden besloot ik via IVF een kind te krijgen. Ik was er klaar voor, ondanks dat ik geen partner had. Na veel wikken en wegen koos ik voor een anonieme spermadonor. Het proces was emotioneel zwaar, maar toen mijn zoon werd geboren, was het allemaal de moeite waard. Hij was mijn wereld, en ik deelde alles over mijn reis met Sophie. Ze was blij voor me, althans dat dacht ik.
Tot ik erachter kwam dat Sophie stiekem dezelfde spermadonor had gebruikt om zelf een kind te krijgen. Ze had IVF ondergaan, net zoals ik, maar had me er nooit over verteld. Niet eens een hint. Het was pas toen ik op een verjaardag een opmerking hoorde van een gemeenschappelijke vriendin, iets over “kinderen van dezelfde donor”, dat ik het begon te begrijpen. Ik voelde mijn maag omdraaien. Kon dit echt waar zijn?
Ik confronteerde Sophie ermee. In eerste instantie probeerde ze het te bagatelliseren. “Het leek me geen groot probleem,” zei ze, “we willen toch allebei kinderen?” Maar voor mij was het wél een groot probleem. Niet omdat ze een kind wilde, maar omdat ze het geheim had gehouden. Dit was mijn donor, mijn proces, en ze had het zonder overleg van mij ‘overgenomen’. Het voelde alsof ze mijn hele ervaring en keuze onzichtbaar had gemaakt.
Het idee dat mijn zoon nu biologisch een halfbroer had waar ik nooit toestemming voor had gegeven, maakte me boos en verdrietig. Hoe kon ze zoiets doen, zonder met mij te praten? En waarom? Was het jaloezie? Of wilde ze gewoon dat haar kind iets zou delen met het mijne? Ik begrijp het nog steeds niet helemaal, en het voelt alsof onze vriendschap nooit meer hetzelfde kan zijn.
Nu weet ik niet meer wat ik moet doen. Moet ik haar kunnen vergeven? Moet ik haar uitleg proberen te begrijpen? Of moet ik afstand nemen en verder gaan zonder haar in mijn leven? Eén ding weet ik zeker: het vertrouwen is gebroken, en dat is moeilijk om ooit weer te herstellen.
