Het is misschien niet de populairste opvoedkeuze, maar ik heb mijn dochter dus straf gegeven. Huisarrest. En ja, ze vond het belachelijk. “Je bemoeit je met mijn privéleven,” riep ze nog, terwijl ze stampvoetend naar boven verdween. Maar eerlijk? Als moeder kon ik niet anders.
Iris is zestien en heeft een vriendje, Robin. Aardige jongen, beleefd, behulpzaam, gewoon zo’n jongen waarvan je denkt: dit zit wel goed. Al een paar maanden zijn ze samen, en alles leek rozengeur en maneschijn. Tot ik iets opving. Een telefoongesprek, fluisterend gevoerd in de keuken toen ze dacht dat ik in de tuin zat. Ze giechelde, speelde met haar haar en zei dingen als: “Jij bent echt de leukste, Brandon.” Brandon? Wie is Brandon?
Eerst dacht ik: ik zal me vergist hebben. Misschien een grapje. Maar een paar dagen later zag ik haar met eigen ogen instappen in een auto. Niet Robins auto. En de jongen achter het stuur herkende ik ook niet. En toen, ja, toen zag ik het. Ze kuste hem. Gewoon midden op straat, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Mijn hart brak. Niet alleen omdat ik me zorgen maak over haar gedrag, maar ook omdat ik weet hoe het voelt. Ik ben niet voor niets alleen. Haar vader — mijn ex — had zelf een minnares. En ik heb moeten aanzien hoe leugens en bedrog een gezin kunnen verscheuren. Dus nee, ik kan dit niet zomaar laten gaan.
Ik heb haar die avond rustig aangesproken. Gevraagd wie Brandon is. Ze keek me eerst aan alsof ze water zag branden, maar gaf het uiteindelijk toe. Ze wist het zelf ook niet goed, zei ze. Ze vond Robin lief, maar Brandon ‘spannend’. En ik snap dat ergens ook wel — het zijn roerige jaren, je bent aan het ontdekken wie je bent. Maar je speelt niet met andermans gevoel. Dat is geen experiment, dat is gewoon oneerlijk.
Ik heb haar gezegd dat ze eerlijk moet zijn. Tegen Robin, tegen Brandon, en vooral tegen zichzelf. En dat ze het recht niet heeft om twee mensen aan het lijntje te houden. En ja, daarna heb ik haar dus huisarrest gegeven. Niet als straf alleen, maar als signaal. Dit gedrag kan en mag niet normaal worden.
Ze vond me ouderwets, dramatisch. Maar ik blijf erbij: als je zelf door bedrog kapot bent gegaan, dan wil je je kind daarvoor beschermen. Zelfs als zij daar op dit moment nog niks van snapt.
