Kevin Donnellon is 58 jaar en werd geboren zonder armen of benen. Zijn hele leven heeft hij zich aangepast en doorgezet. Ondanks deze zware lichamelijke beperking wist hij een opleiding te volgen en jarenlang te werken in de zorg. Hij hielp mensen met leerproblemen en deed dat met veel toewijding en betrokkenheid. Kevin is een voorbeeld van veerkracht. Toch lijkt die inzet hem nu weinig te beschermen tegen de harde regels van het systeem.
Kevin ontvangt een uitkering omdat werken fysiek niet meer mogelijk is. Dat is geen keuze geweest, maar noodzaak. Zijn protheses zijn oud en geven hem ernstige rugklachten. Daarnaast heeft hij diabetes type 2. Zijn lichaam trekt het gewoon niet meer. Maar in plaats van rust en begrip krijgt hij keer op keer brieven van de overheid. Brieven met formulieren waarin hij opnieuw moet uitleggen waarom hij niet kan werken. Zelfs vijftien jaar na het stoppen met werken wordt hij nog steeds niet met rust gelaten.
Elke keer opnieuw hetzelfde uitleggen
Kevin heeft dit jaar al drie keer papieren moeten invullen om zijn uitkering te behouden. De laatste keer moest hij dat doen vóór eerste kerstdag. Zijn cynische opmerking “vrolijk kerstfeest” zegt genoeg over hoe hij zich daarbij voelde. De constante druk van dit soort brieven is zwaar. Zeker als je al je hele leven moet vechten om normaal mee te kunnen doen. Het doet wat met je als je telkens opnieuw moet bewijzen dat je situatie niet veranderd is.
Voor Kevin is het frustrerend dat zijn beperking blijkbaar niet genoeg is om blijvend erkend te worden. Hij heeft geen ledematen, iets wat niet verandert. Toch blijft het systeem hem behandelen alsof hij zomaar beter zou kunnen worden. Alsof het denkbaar is dat iemand zonder armen en benen plotseling wel weer zou kunnen werken. Het voelt voor hem vernederend om telkens weer dezelfde papieren in te moeten vullen. Die formulieren maken hem onzeker en het constant herhalen van zijn verhaal is uitputtend.
En Kevin is niet de enige. Veel van zijn vrienden met een beperking voelen hetzelfde. Ze zijn bang om hun uitkering te verliezen, ook al is er niks veranderd in hun situatie. Het vertrouwen ontbreekt volledig. Alsof mensen met een beperking per definitie iets te verbergen zouden hebben. Dat wantrouwen maakt het leven extra zwaar. Juist als je je energie nodig hebt om simpelweg je dag door te komen, moet je die steken in papierwerk en verantwoording.
Het systeem vertrouwt mensen niet
Kevin’s verhaal laat zien wat er mis is met het huidige systeem. In plaats van vertrouwen te geven aan mensen die duidelijk niet kunnen werken, krijgen ze controle na controle. Het lijkt erop dat de overheid meer waarde hecht aan regels dan aan mensen. Er is geen ruimte voor logica of menselijkheid. Zelfs iets dat medisch vaststaat, moet steeds opnieuw aangetoond worden.
De vraag rijst waarom het systeem zo in elkaar zit. Waarom wordt iemand met een levenslange beperking niet gewoon permanent erkend? Waarom wordt het dossier niet eenmalig goed bijgehouden, zodat je niet telkens opnieuw alles moet uitleggen? Kevin zegt het zelf helder: “Ik ben zo geboren, dat zou toch gewoon in het systeem moeten staan.” Het klinkt zo logisch, maar blijkbaar is dat niet genoeg.
De gevolgen zijn groot. Mensen voelen zich niet gezien. Ze voelen zich vernederd, alsof hun leven niet serieus genomen wordt. Het vertrouwen tussen burger en overheid verdwijnt. Dat is niet alleen pijnlijk, maar ook gevaarlijk. Want als de overheid mensen niet vertrouwt, gaan mensen de overheid ook niet meer vertrouwen. En dan krijg je een samenleving waarin niemand zich nog veilig voelt.
Het is tijd dat we als maatschappij een stap terugdoen en nadenken. Gaan we door met controleren om te controleren? Of kiezen we voor vertrouwen en menselijkheid? De regels moeten niet belangrijker zijn dan het leven van een mens. Zeker niet van iemand die al zijn hele leven te maken heeft met beperkingen. Kevin’s situatie is geen uitzondering, maar een voorbeeld van hoe het fout kan gaan. Een systeem dat geen ruimte laat voor logisch nadenken, verliest zijn waarde.
We moeten anders omgaan met kwetsbare mensen
De overheid moet beter nadenken over hoe ze omgaat met mensen zoals Kevin. Er moet een einde komen aan het herhaaldelijk vragen om informatie die allang bekend is. Dat bespaart niet alleen frustratie, maar ook geld en tijd. Kevin zou zich moeten kunnen richten op wat nog wél lukt in plaats van zich telkens te moeten verdedigen.
Het is belangrijk dat we als samenleving erkennen dat mensen met een ernstige beperking recht hebben op rust en stabiliteit. Zij mogen niet telkens behandeld worden alsof ze iets verkeerd doen. Hun situatie verdient erkenning, geen wantrouwen.
Het huidige systeem faalt. Het legt de last bij de mensen die het al zwaar hebben. We moeten naar een eerlijker model, waarin vertrouwen de basis vormt. Waar blijvende beperkingen ook blijvend erkend worden. Dat voorkomt onnodige stress en geeft mensen weer ruimte om gewoon mens te zijn.
Kevin’s verhaal moet gehoord worden. Niet alleen omdat het raakt, maar omdat het ons wakker moet schudden. Hij laat zien wat het betekent om veerkrachtig te zijn, ondanks alles. Maar zelfs de sterkste mensen raken op als ze telkens opnieuw moeten bewijzen dat ze écht niet kunnen werken. Het is tijd om te luisteren, te leren en eindelijk iets te veranderen.
Bron: Faqts
