Van een goedbetaalde baan naar een ‘simpele’ job
Mijn naam is Jonas, ik ben 34 jaar en sinds een paar maanden werk ik als vuilnisman. Dat was niet altijd zo. Een paar jaar geleden had ik een goedbetaalde kantoorbaan bij een groot bedrijf. Ik werkte in marketing en verdiende prima, maar ik voelde me nooit echt gelukkig. Elke dag hetzelfde: lange vergaderingen, eindeloos achter de computer zitten en targets halen die steeds onhaalbaarder werden. De werkdruk werd steeds hoger en ik merkte dat ik er langzaam aan onderdoor ging.
Op een gegeven moment had ik er genoeg van. Ik wilde iets doen dat meer voldoening gaf, iets waarbij ik fysiek bezig kon zijn in plaats van de hele dag achter een scherm te zitten. Na lang nadenken besloot ik mijn baan op te zeggen. Ik wist dat dit een grote stap was, maar ik voelde dat het de juiste keuze was.
Toen ik de kans kreeg om als vuilnisman aan de slag te gaan, greep ik die met beide handen aan. Het leek me fijn om buiten te werken en een nuttige bijdrage te leveren aan de maatschappij. Maar wat ik niet had verwacht, was de reactie van mijn vrienden.
De omslag in mijn sociale leven
In het begin waren ze nog begripvol. Ze zeiden dingen als: “Als jij daar gelukkiger van wordt, moet je het doen!” Maar na een paar maanden merkte ik dat hun houding veranderde. Waar we eerst regelmatig afspreken voor een borrel of etentje, werd ik ineens steeds minder vaak uitgenodigd.
Toen ik een paar keer zelf voorstelde om iets te gaan doen, kreeg ik vage excuses: “Sorry man, druk op werk.” of “Even een hectische tijd, ik laat snel iets weten!” Maar dat snel duurde steeds langer.
Op een dag besloot ik het gewoon te vragen. Ik belde mijn vriend Mark, met wie ik al vijftien jaar bevriend ben. Ik vroeg hem rechtstreeks of het aan mijn baan lag dat ze minder contact met me hadden. Na een korte stilte zei hij: “Het is gewoon… anders. We hebben gewoon niet meer zoveel gemeen, weet je?”
Dat antwoord sloeg in als een bom. We hadden jarenlang vriendschap opgebouwd, samen gereisd, gefeest en elkaar gesteund in moeilijke tijden. En nu, alleen omdat ik een ander beroep had gekozen, waren we ineens ‘te verschillend’?
De vooroordelen over vuilnismannen
Ik begon na te denken over waarom ze zo reageerden. Was het schaamte? Dachten ze dat vuilnismannen dom zijn of geen ambitie hebben? Terwijl ik juist gelukkiger ben dan ooit.
Mijn werk is fysiek zwaar, dat klopt. Ik sta vroeg op en ben de hele dag in beweging. Maar dat vind ik juist fijn. Geen stressvolle deadlines, geen kantoorpolitiek en geen eindeloze mailwisselingen. Ik werk met een vast team, we lachen veel en ik voel me nuttig.
Toch merkte ik hoe diep de vooroordelen over mijn werk geworteld zitten. Toen ik op een verjaardag was, vroeg iemand wat ik deed. Toen ik vertelde dat ik vuilnisman was, trok hij zijn wenkbrauwen op en zei: “Oh… oké. Maar had je niet een goede kantoorbaan?” Alsof ik een stap terug had gezet in plaats van een bewuste keuze had gemaakt.
Nieuwe inzichten en échte vriendschap
Het deed pijn om te merken dat mijn oude vrienden me minder serieus namen, maar tegelijkertijd leerde ik hierdoor veel over wie mijn echte vrienden zijn. Een paar van hen bleven me steunen en zagen dat ik gelukkiger was. Zij begrepen dat een baan niets zegt over iemands waarde.
Daarnaast leerde ik nieuwe mensen kennen, onder wie mijn collega’s. Zij hadden geen vooroordelen over mij, we deelden samen grappen tijdens het werk en er was een sterk gevoel van kameraadschap. Iedereen in ons team heeft een eigen reden om dit werk te doen. Sommigen doen het al twintig jaar en anderen, zoals ik, hebben een carrièreswitch gemaakt.
Wat ik door deze ervaring heb geleerd, is dat veel mensen je beoordelen op wat je doet in plaats van wie je bent. Maar uiteindelijk gaat het om hoe jij je voelt in je leven. Ik heb minder stress, voel me fysiek gezonder en ga met plezier naar mijn werk.
Mijn boodschap aan anderen
Aan iedereen die ooit een carrièreswitch overweegt, maar bang is voor wat anderen ervan zullen denken: doe wat jou gelukkig maakt. Werk definieert niet wie je bent, en echte vrienden blijven, ongeacht je baan.
Ik zal niet zeggen dat het me niets heeft gedaan. Het is moeilijk om te accepteren dat mensen die je jarenlang als vrienden zag, je laten vallen om zoiets oppervlakkigs als je werk. Maar tegelijkertijd ben ik dankbaar. Ik weet nu wie mij waardeert om wie ik ben, en dat is uiteindelijk veel belangrijker dan status of salaris.
Dus ja, ik ben vuilnisman. En ja, ik ben daar trots op.
