In de laatste aflevering van het programma Casa di Beau liet zanger Jan Smit zich van een heel andere kant zien. De Volendamse artiest, die bekendstaat om zijn nuchtere houding en jarenlange succes, sprak open over de keerzijde van roem. In een persoonlijk gesprek met Beau van Erven Dorens blikte hij terug op zijn jeugd, zijn carrière en de periode waarin hij volledig instortte. De emoties liepen hoog op toen hij sprak over de burn-out die zijn leven voorgoed veranderde.
De man achter het succes
Jan Smit groeide op in Volendam, maar stond al op jonge leeftijd in de schijnwerpers. Zijn doorbraak als tieneridool maakte hem beroemd in Nederland én ver daarbuiten. Toch ging die vroege bekendheid gepaard met een grote druk. In het gesprek met Beau vertelde Jan dat hij als kind nauwelijks tijd had om gewoon kind te zijn. “Soms moest ik 250 dagen per jaar optreden, vaak in Duitsland,” zei hij met een weemoedige glimlach.
Zijn voormalige manager Jaap Buijs speelde in die tijd een grote rol in zijn leven. “Hij was als een tweede vader voor me,” vertelde Jan. “We waren altijd samen onderweg, en hij zorgde voor me alsof ik zijn eigen zoon was.” Toch had dat hechte contact ook een keerzijde. Door zijn drukke agenda was Jan vaak ver weg van zijn familie en vrienden. Beau merkte op dat zijn kindertijd hem eigenlijk is ontnomen, en dat raakte Jan zichtbaar. “Ik heb veel geluk gehad, maar soms vraag ik me af wat ik allemaal heb gemist,” zei hij zacht.
De zanger vertelde dat de verantwoordelijkheid en druk van jongs af aan zwaar wogen. “Je leert al vroeg dat falen geen optie is. Iedereen verwacht iets van je, en dat gevoel draag je jarenlang mee.”
De burn-out die alles stopzette
Na jaren van optredens, albums en constante druk barstte de bom. Jan kreeg een burn-out en belandde in een periode waarin hij zichzelf volledig kwijtraakte. “Het ging niet meer,” bekende hij. “Ik was op, leeg, en wist niet meer wat ik met mezelf aan moest.”
Tijdens zijn herstel ontdekte hij iets onverwachts dat hem hielp: puzzelen. “Het klinkt misschien simpel, maar het werkt echt rustgevend,” vertelde hij. “Ik kan uren aan de tafel zitten met een puzzel. Dan verdwijnt de wereld even, en is het alleen jij en die stukjes.”
Hij legde uit dat puzzelen hem hielp om zijn gedachten te ordenen. “Tijdens mijn burn-out werd ik snel boos, vooral op de mensen die het dichtst bij me stonden. Je reageert je af, en daarna voel je je schuldig. Dat voelde als falen, tot ik leerde dat het oké is om even niet sterk te zijn.” Zijn stem brak toen hij dat zei, en even moest hij slikken.
De burn-out dwong hem om stil te staan bij zijn leven. “Je denkt dat je alles onder controle hebt, maar dan blijkt dat je al jaren te hard rent. Pas als je echt stopt, merk je hoeveel je hebt genegeerd.”
Een periode van rust en zelfreflectie in Spanje
Op het dieptepunt besloot Jan dat hij even weg moest. Hij vertrok naar Spanje, zonder iemand te vertellen waar hij was. “Ik moest afstand nemen van alles en iedereen,” vertelde hij. Daar werkte hij met therapeuten die hem hielpen zijn verleden onder ogen te zien. “Ik moest terugkijken naar dat jongetje van tien jaar dat ineens beroemd werd. Wat dat met je doet, besef je pas veel later.”
De gesprekken met de therapeuten waren confronterend maar ook bevrijdend. “Zij zeiden tegen me: ‘Het was niet de vraag of jij hier ooit terecht zou komen, maar wanneer.’ Dat kwam binnen. Ik heb geleerd dat ik niet altijd door hoef te gaan. Soms moet je gewoon even stilstaan.”
Nog steeds praat Jan regelmatig met een professional. “Ik heb geleerd dat praten helpt. Elke maand heb ik een gesprek, gewoon om in balans te blijven.” Het is een gewoonte die hem rust brengt, iets wat hij jarenlang miste in zijn drukke bestaan.
Hij vertelde dat hij nu beter luistert naar zijn lichaam. “Ik heb geleerd om nee te zeggen, en dat voelt als een overwinning. Vroeger dacht ik dat stoppen zwakte was, nu weet ik dat het juist kracht is.”
Ook Frans Bauer laat emoties zien
In dezelfde aflevering van Casa di Beau was ook Frans Bauer te gast. Ook hij toonde zich van zijn kwetsbare kant. Het gesprek ging over zijn moeder, die onlangs verhuisde naar een verzorgingstehuis. Voor Frans was dat een emotioneel moment, want zijn moeder wilde eigenlijk in haar woonwagen blijven wonen.
Toen hij terugkeek op oude foto’s van zijn jeugd, kon hij zijn tranen niet bedwingen. “Dan denk ik: dit is even geen feest, geen Heb je even voor mij,” zei hij met een mengeling van verdriet en trots. Hij vertelde hoe moeilijk het was om zijn moeder los te laten, maar dat hij blij is dat ze nu op een veilige plek woont. “Het blijft een moeilijke stap, maar het is het beste voor haar,” voegde hij eraan toe.
Zijn openheid raakte veel kijkers. Het liet zien dat zelfs iemand die altijd positiviteit uitstraalt, ook momenten van twijfel en verdriet kent.
Kwetsbaarheid als kracht
De aflevering van Casa di Beau werd door veel kijkers als bijzonder aangrijpend ervaren. Jan Smit en Frans Bauer, twee bekende zangers die vaak worden gezien als vrolijke volkshelden, lieten zien dat achter hun succes ook pijn en strijd schuilgaan. Op sociale media stroomden de reacties binnen. Fans prezen de openhartigheid van beide mannen.
“Wat een eerlijke aflevering,” schreef iemand op Facebook. “Jan Smit laat zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist kracht.” Een ander reageerde: “Zó puur en menselijk. Mooi dat ze dit durven delen, dat maakt ze alleen maar echter.”
Aan het einde van de uitzending stonden beide zangers met een glimlach, ondanks de emotionele gesprekken die ze net hadden gevoerd. Hun verhalen lieten zien dat roem niet altijd geluk betekent, en dat zelfs mensen met een groot publiek soms worstelen met hun eigen emoties.
Voor Jan is het duidelijk dat zijn burn-out een keerpunt was. “Ik heb geleerd om mezelf niet meer te verliezen in verwachtingen. Het is voorbij, die tijd waarin ik dacht dat ik altijd moest doorgaan,” zei hij rustig.
Zijn woorden bleven hangen, niet alleen bij Beau, maar ook bij de kijkers. Een man die jarenlang bekendstond om zijn vrolijke liedjes en onvermoeibare werkethiek liet zien dat echt geluk niet op het podium ligt, maar in rust, balans en eerlijkheid naar jezelf. En dat maakte dit moment niet alleen pijnlijk, maar vooral heel menselijk.
Bron: Muziekzine
