Mijn zoon Aaron begon vroeg met school, maar dat was geen probleem voor hem. Sterker nog, hij was de slimste van de klas. In groep drie kon hij al lezen, hele zinnen schrijven en rekenen. Hij liep zo ver voor op de andere kinderen, dat de school voorstelde om hem een klas te laten overslaan.
Hij had geen enkele uitdaging meer op dat moment. Mijn man en ik twijfelden, maar de school verzekerde ons dat dit goed voor hem zou zijn. Uiteindelijk besloten we om hem na de kerstvakantie naar groep vier te laten gaan.
Meer uitdaging op de basisschool
Ondanks dat Aaron soms wel anderhalf jaar jonger was dan zijn klasgenoten, had hij het op de basisschool goed naar zijn zin. Hij kreeg eindelijk meer uitdaging en dat had hij echt nodig.
In groep acht haalde hij zelfs de hoogste score van de Cito-toets in de hele klas. We waren ontzettend trots. We vonden daarna een leuke, kleine middelbare school in onze buurt waar hij zich hopelijk thuis zou voelen.
De middelbare school: lopen op zijn tenen
Helaas veranderde alles toen Aaron naar de middelbare school ging. We merkten al snel dat zijn enthousiasme voor school begon te verdwijnen. En we begrepen waarom. Hij was nog geen 11 jaar, terwijl sommige kinderen in zijn VWO-klas bijna 13 waren.
Dat was een groot verschil in leeftijd en rijpheid, wat op die leeftijd een grote impact heeft. Na een paar weken werd hij steeds stiller en begon hij te twijfelen over dingen waar hij eerst zeker van was. Zijn mentor vertelde ons dat Aaron erg onzeker was geworden.
Faalangst en paniekaanvallen
Als ik Aaron overhoorde voor proefwerken, wist hij alles. Maar zodra hij in de klas zat en het proefwerk moest maken, leek hij alles te vergeten. Hij werd bang dat hij het niet kon.
Binnen een halfjaar ontwikkelde hij faalangst en paniekaanvallen, iets wat we nooit eerder bij hem hadden gezien. Het werd zo erg dat hij niet meer naar school wilde. Naast de paniekaanvallen kreeg hij last van buikpijn en voelde hij zich erg ongelukkig. De laatste weken van het schooljaar is hij helemaal niet meer naar school gegaan.
Blijven zitten: een nieuwe start
In overleg met de school besloten we dat Aaron aan het einde van het schooljaar niet naar de volgende klas zou gaan. Hij had veel proefwerken gemist en had meerdere onvoldoendes.
Bovendien wilden we niet dat hij nog langer op zijn tenen moest lopen. Hij bleef zitten en ging naar een lager niveau. Dit bleek uiteindelijk een goede beslissing te zijn.
Spijt van de keuze
De afgelopen twee schooljaren waren niet makkelijk voor Aaron, maar er is inmiddels een groot verschil te merken. Hij voelt minder druk, loopt niet meer op zijn tenen en heeft nu leeftijdsgenoten in de klas.
Bovendien heeft hij meerdere vrienden gemaakt. Als ik terugkijk, heb ik spijt dat ik hem in groep drie een klas heb laten overslaan. Hierdoor zat hij met veel oudere kinderen in de klas, wat uiteindelijk leidde tot faalangst en paniekaanvallen. Ik geloof dat dit niet was gebeurd als hij die overstap niet had gemaakt.
Bron: JM Ouders
