Mijn naam is Iris, ik ben 24 jaar en woon in Utrecht. Ik heb een universitaire bachelor gedaan, maar besloot na mijn afstuderen om geen master te doen. De reden? Mijn studieschuld is nu al enorm door het leenstelsel en het feit dat ik op kamers moest gaan toen ik vanuit Friesland naar Utrecht verhuisde. Inmiddels werk ik fulltime, maar ik voel me ontzettend eenzaam.
Na mijn bachelor kreeg ik via LinkedIn meerdere banen aangeboden. Het leek me verstandig om direct te gaan werken en mijn schuld niet verder te laten oplopen. “Ik dacht: ik kan altijd nog een master gaan doen en misschien wil mijn werkgever wel meebetalen,” vertelde ik mezelf. Dat gaf me rust, maar die rust verdween snel toen ik merkte dat mijn vrienden mij langzaam maar zeker begonnen buiten te sluiten.
Bijna al mijn vrienden uit mijn studietijd besloten wel een master te doen. Ze zitten nog midden in het studentenleven, terwijl ik nu iedere dag om 07:00 uur opsta voor werk. Waar we vroeger samen gingen stappen of spontaan borrels planden, krijg ik nu ineens geen uitnodigingen meer. “Mijn universitaire vrienden sluiten mij buiten omdat ik geen master heb gedaan en zij wel,” realiseerde ik me laatst.
Ze plannen hun uitjes overdag, precies wanneer ik werk. Als ik voorstel om ’s avonds wat te doen, hoor ik: “Oh, nee, dan hebben we college of moeten we nog studeren.” Het lijkt alsof we in twee compleet verschillende werelden leven.
Ik vraag me steeds vaker af of ik wel de goede beslissing heb genomen. Mijn diploma voelt ineens minder waard. “Nu voelt het alsof mijn papiertje niet volwaardig is,” denk ik vaak. Ik heb een goede baan, maar ik mis de band met mijn vrienden enorm. Dat maakt me onzeker. Had ik tóch een master moeten doen? Was mijn keuze om financieel verantwoord te zijn een fout?
Daarnaast twijfel ik of ik Utrecht moet verlaten. Mijn werk is in een andere stad, dus verhuizen zou logischer zijn. Maar wat als ik daarmee de kans verlies om de band met mijn vrienden ooit nog te herstellen?
Ik schrijf dit omdat ik advies zoek. Hoe ga ik om met de eenzaamheid en het gevoel buitengesloten te worden? Moet ik vasthouden aan mijn huidige leven en hopen dat mijn vrienden later begrijpen waarom ik deze keuze heb gemaakt? Of is het tijd om een nieuwe start te maken en dichter bij mijn werk te gaan wonen?
Ik wil een toekomst waarin ik me minder alleen voel en trots kan zijn op de keuzes die ik heb gemaakt. Heeft iemand tips of ervaringen die mij kunnen helpen? Ik hoor het graag.
