In de rubriek Bizarre Bekentenis vertellen vrouwen over dingen die ze meemaken in hun relatie of dagelijks leven. Soms zijn het herkenbare situaties, soms juist niet. Maar één ding hebben ze altijd gemeen: het is een eerlijk en waargebeurd verhaal. Deze keer deelt de 28-jarige Inge haar frustratie over haar relatie. Sinds zij en haar vriend zijn gaan samenwonen, lopen de spanningen thuis steeds verder op. En dat heeft alles te maken met wie wat doet in het huishouden.
Volgens Inge lijkt het op het eerste gezicht een klein probleem. Maar inmiddels is het iets dat haar dagelijks irriteert. Ze is er klaar mee dat alles op haar schouders terechtkomt. Wat begon als iets kleins, groeit langzaam uit tot iets groters. In haar ogen neemt haar vriend namelijk geen enkele verantwoordelijkheid. En dat schuurt.
Alle huishoudelijke taken liggen bij haar
“Toen we net samen in ons appartement trokken, had ik er zin in,” vertelt Inge. “Ik vond het leuk om ons huis schoon te maken en in te richten. Maar ik merkte al snel dat ik alles alleen deed. Stofzuigen, schoonmaken, afstoffen, wassen – ik heb hem dat nog nooit vrijwillig zien doen. En als ik het vraag, krijg ik alleen maar commentaar of onzinantwoorden.”
Volgens haar doet hij niet alleen niks, hij ziet ook niet in dat hij íets zou moeten doen. “Hij is opgegroeid in een huis waar zijn moeder alles deed. Zijn vader deed niks in het huishouden, en dat vindt hij blijkbaar normaal. Hij heeft zelfs letterlijk tegen me gezegd dat schoonmaken gewoon meer ‘een vrouwending’ is.”
Voor Inge voelt dat als een klap in haar gezicht. “Het is al frustrerend genoeg dat ik alles alleen moet doen. Maar dat hij er ook nog zo over praat, maakt het extra erg. Alsof ik zijn moeder ben die achter hem aan moet opruimen.”
Waarom praten niet helpt
Inge heeft het probleem meerdere keren besproken. “Ik heb hem rustig uitgelegd dat ik het niet eerlijk vind. Ik werk ook gewoon fulltime. Dan is het toch logisch dat we samen het huishouden doen? Maar hij snapt het niet. Of hij wil het niet snappen.”
Als ze het onderwerp aansnijdt, verandert het gesprek volgens haar meteen in een ruzie. “Hij draait de boel om. Dan zegt hij bijvoorbeeld dat ik het probleem ben, omdat ik ‘alles perfect wil hebben’. Alsof schoonmaken iets raars is.”
Het begint steeds meer aan haar te knagen. “Ik voel me niet alleen in de steek gelaten, maar ook niet serieus genomen. Hij lijkt niet te begrijpen dat dit voor mij een kwestie van respect is. Als je samenleeft, zorg je samen voor je huis. Punt.”
De relatie komt onder druk te staan
Wat ooit begon als verliefd samenwonen, voelt voor Inge nu vaak als een eenzame taak. “Als ik thuiskom van mijn werk en zie dat hij de hele dag thuis is geweest en niets heeft gedaan, kook ik vanbinnen. Het voelt alsof mijn inzet niet wordt gewaardeerd.”
Ze merkt dat haar gevoelens voor hem aan het veranderen zijn. Niet omdat ze hem niet meer leuk vindt, maar omdat hij haar teleurstelt. “Ik begin steeds vaker te twijfelen of ik zo wel verder wil. Als dit al zo moeizaam gaat, wat zegt dat dan over de toekomst? Over kinderen, over verantwoordelijkheden, over samenwerken als stel?”
Toch vindt ze het moeilijk om daar consequenties aan te verbinden. “Je gaat niet zomaar weg bij iemand met wie je een leven opbouwt. Maar ik merk dat het me ongelukkig maakt. En dat terwijl het zo simpel lijkt: ik wil alleen dat hij zijn aandeel in huis neemt.”
Wat moet ze nu doen?
Inge weet dat ze niet de enige is met dit probleem. “Ik hoor van vriendinnen dat zij het ook oneerlijk verdeeld vinden thuis. Maar bij ons is het wel heel scheef.” Ze vraagt zich af of andere relaties stuk zijn gelopen om deze reden. “Het lijkt zo’n klein ding, maar als je elke dag boos bent over wie de was doet, kruipt dat toch onder je huid.”
Ze wil geen drastische beslissingen nemen, maar hoopt wel op verandering. “Ik heb al van alles geprobeerd: schema’s maken, het gesprek aangaan, dingen laten liggen om te zien of hij het oppakt – maar het helpt allemaal niets.”
Voorlopig zit ze vast in een situatie waar ze geen controle over heeft. “Ik wil niet de zeurende vriendin zijn. Maar ik wil ook geen vrouw zijn die alles moet dragen. Het moet anders, maar ik weet niet hoe.”
Samenwonen vraagt om samenwerking
Wat Inge vooral stoort, is dat haar vriend het huishouden niet als gezamenlijke taak ziet. “Samenwonen is niet alleen samen op de bank zitten. Het is ook opruimen, schoonmaken, elkaar helpen. Ik voel me geen partner, maar meer een soort huismanager.”
Ze hoopt dat haar vriend op een dag inziet hoeveel moeite ze doet. “Ik wil geen applaus, ik wil alleen dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt. Want hoe klein het ook lijkt, dit soort dingen bepalen of een relatie gezond blijft.”
Voor nu blijft het moeilijk. Inge houdt van haar vriend, maar is boos en teleurgesteld. Ze wil niet weg, maar vraagt zich af hoe lang ze dit nog volhoudt. Eén ding weet ze zeker: liefde is mooi, maar zonder wederzijds respect wordt samenwonen heel snel een last.
Bron: NSMBL
