Ik weet dat het eigenlijk niet netjes is om iets te zeggen over de namen van andermans kinderen. We zeggen vaak: ieder z’n smaak. Toch moet ik dit even kwijt. Mijn vriendin heeft haar drie zoontjes zulke vreemde namen gegeven, dat ik er gewoon van schrik. Het zijn namen waarvan je hoopt dat ze een grapje zijn, maar helaas, ze meent het serieus. Ze klinken niet alleen raar, maar ik denk ook dat haar kinderen er last van gaan krijgen.
Ik wil niemand beledigen, zeker haar niet. Ze is een geweldige vriendin en een nog betere moeder. Ze is lief, vrolijk, een beetje chaotisch, maar altijd vol liefde voor haar kinderen. Juist daarom snap ik niet hoe ze tot deze namen is gekomen. Voor haar betekenen ze waarschijnlijk iets moois. Voor mij klinken ze als iets wat je verzint na drie glazen wijn en een fantasyboek op schoot.
De oudste heet Rover, en dat roept vragen op
Laten we beginnen met de oudste. Die heet Rover. Toen ik het voor het eerst hoorde, dacht ik serieus dat het om een hond ging. Of om een yogahouding. Of misschien een merk elektrische fiets. Alles behalve een babynaam. Ik zei niks, want ik wilde haar niet kwetsen. Maar van binnen dacht ik: dit meen je toch niet?
Het klinkt alsof hij altijd op z’n hoede moet zijn. Of alsof hij stiekem spullen meeneemt uit winkels. Misschien ligt het aan mij. Misschien ben ik te streng. Maar ik zou willen dat hij gewoon Daan of Tom heette. Gewoon, een naam die je niet meteen laat denken aan deodorant of mountainbikes.
De tweede zoon kreeg de naam Aurelian
En dan komt nummer twee: Aurelian. Toen ze het zei, dacht ik eerst dat ze een Latijnse spreuk uitsprak. Daarna dacht ik dat ze een figuur uit een fantasyboek bedoelde. En eigenlijk denk ik dat nog steeds. Ze zei: “Het betekent gouden licht.” Dat klinkt natuurlijk prachtig. Maar als naam voor een jongetje op de basisschool? Ik weet het niet hoor.
Ik zie het al voor me: hij staat op het schoolplein en de juf roept hem drie keer op, elke keer verkeerd. Uiteindelijk zegt hij zuchtend: “Zeg maar gewoon Ari.” Dat gun je toch niemand? Kinderen kunnen keihard zijn, zeker als het gaat om namen die niemand kent. Misschien ben ik te bang. Misschien redt hij zich prima. Maar ik kan me niet voorstellen dat je blij bent als je zo heet.
De jongste heet Bing, en toen was ik echt sprakeloos
Toen ze zwanger was van haar derde, hoopte ik stiekem dat het dit keer een normale naam zou worden. Iets simpels. Iets dat iedereen kan uitspreken. Maar nee hoor, toen kwam ze met: “Hij heet Bing.” Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte. Bing, dat konijn van tv? Die met z’n veel te grote hoofd en z’n kinderachtige stem? Helaas, ze bedoelde het serieus.
Ik zei nog: “Weet je het zeker?” Ze knikte blij. “Het is kort, krachtig en een beetje speels,” zei ze. Maar ik dacht alleen maar: hoe gaat hij ooit serieus genomen worden op school? Of later op zijn werk? Stel je voor: “Goedemiddag, ik ben Bing en ik kom voor het sollicitatiegesprek.” Ik zie het gewoon niet voor me.
Misschien ben ik te ouderwets
Natuurlijk weet ik dat ik niet de baas ben over haar keuzes. En ja, misschien ben ik zelf wel ouderwets. Ik geef het toe. Misschien worden haar kinderen later beroemd. Misschien vinden ze hun namen fantastisch. Misschien worden het kunstenaars, muzikanten of schrijvers die hun naam juist koesteren. Dat kan allemaal. Maar op dit moment? Op dit moment hoop ik vooral dat ze ooit besluiten om hun tweede naam te gebruiken.
Ik wil alleen maar dat ze gelukkig worden. Dat ze niet hoeven uitleggen hoe je hun naam uitspreekt. Dat ze niet gepest worden of zichzelf anders moeten noemen om erbij te horen. En ja, ik weet dat kinderen sterk zijn. Maar zelfs de sterkste kinderen verdienen een naam die ze niet eerst hoeven uitleggen.
In mijn hoofd geef ik ze andere namen
Ik zou het haar nooit zeggen. Ze bedoelt het allemaal goed. En haar kinderen zijn lief, vrolijk en vol energie. Maar in mijn hoofd noem ik ze gewoon Stijn, Bram en Tim. Niet om haar te pesten, maar omdat ik het fijner vind klinken. Gewoon, simpel en duidelijk.
Misschien verandert mijn mening nog. Misschien groeien de namen op me. Maar voorlopig blijf ik een beetje meewarig kijken als ik haar hoor roepen: “Rover, Aurelian, Bing, tijd om naar huis te gaan!” En ik denk dan stilletjes: wat een bijzondere keuze… maar ik hoop dat het goedkomt.
Bron: Mamamagazine
