Ik probeerde te ontkennen dat er iets aan de hand was, maar het was tevergeefs. De mannen sloegen me helemaal in elkaar en lieten me voor dood achter. Ik belandde in het ziekenhuis en toen ik weer bij bewustzijn kwam, wist ik dat ik moest vertrekken. Ik kon niet langer in die buurt blijven wonen, ik was uitgekotst door iedereen die ik kende.
Ik besloot naar Istanbul te verhuizen, waar ik opnieuw kon beginnen. Ik vond werk als klusjesman en bouwde een nieuw leven op. Maar mijn verleden bleef me achtervolgen. Ik had nog steeds nachtmerries over de dag dat ik in elkaar was geslagen, en ik voelde me schuldig over wat ik de vrouwen had aangedaan.
Enkele vrouwen overleefden hun relaties met mij, maar ze waren voor altijd beschadigd. Ze hadden hun huwelijken verloren en waren nooit meer in staat geweest om iemand te vertrouwen. Ik had hun levens verwoest, en dat was iets waar ik nooit mee zou kunnen leven.
Jaren gingen voorbij, en ik leek mijn verleden achter me te hebben gelaten. Maar op een dag stond er een man voor mijn deur, een van de buurmannen die me destijds had geslagen. Hij had spijt van wat hij had gedaan en wilde zijn excuses aanbieden.
Ik was wantrouwig, maar besloot toch met hem te praten. We spraken over wat er gebeurd was en de man bood zijn excuses aan. Ik besefte dat ik niet langer kon weglopen voor mijn verleden, en dat ik mijn fouten onder ogen moest zien. Ik besloot om terug te gaan naar mijn oude buurt en de mensen daar mijn excuses aan te bieden en proberen iets goed te maken.
Wat vind jij de actie van Bram? Laat het weten in de comments
(De naam in dit verhaal zijn gefingeerd)
