Sinds Jelle me vier maanden geleden ten huwelijk heeft gevraagd, is er iets veranderd. Niet alleen in ons leven samen, maar ook in de dynamiek met zijn broer, Bryan. Waar ik hem vroeger als een vriendelijke, geïnteresseerde schoonbroer zag, bekruipt me nu het gevoel dat er meer speelt.
Bryan lijkt namelijk wel heel vaak en heel intens naar me te kijken. Het is alsof hij mijn bewegingen volgt, zelfs als we in een groep zitten. Het voelt alsof ik een spotlight op me gericht heb zodra Bryan in de buurt is, en dat maakt me ongemakkelijk.
Vroeger dacht ik dat Bryan’s gedrag gewoon zorgzame nieuwsgierigheid was. Hij toonde interesse in wie ik was en stelde me vragen die me het gevoel gaven dat ik welkom was in hun familie.
Maar de laatste tijd is het anders. Hij praat nauwelijks met Jelle, zegt hem hooguit een snel “hoi” en vraagt oppervlakkig hoe het gaat, maar richt daarna zijn aandacht weer op mij. Zijn blik blijft soms echt langer hangen dan nodig is, en ik merk dat ik het steeds meer opval. In mijn hoofd stel ik mezelf constant gerust dat ik het me misschien verbeeld, maar telkens als het weer gebeurt, voel ik me toch ongemakkelijk.
Het vreemde is dat hij me ook vaker berichten stuurt. Eerst dacht ik dat hij gewoon vriendelijk probeerde te zijn of me bij de familie wilde betrekken. Maar de vragen die hij stelt lijken soms overbodig.
Dingen die hij Jelle ook gewoon had kunnen vragen, bijvoorbeeld. Ik wil er niets achter zoeken, maar het voelt soms alsof hij op zoek is naar een manier om een gesprek met mij op gang te houden.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet doen. Enerzijds wil ik dit helemaal niet groter maken dan het misschien is. Misschien is het niets en verbeeld ik het me, of misschien vind ik het gewoon ongemakkelijk omdat ik weet dat we binnenkort officieel familie worden.
Toch blijf ik met dat nare gevoel zitten. Ik wil geen onnodige spanning of ruzie veroorzaken in de familie, zeker niet tussen Jelle en Bryan. Ze zijn broers, en het laatste wat ik wil, is dat mijn gevoel ervoor zorgt dat er een breuk ontstaat.
Maar hoe ga ik hier nu mee om? Moet ik het bespreken met Jelle of iemand anders? Of moet ik proberen om mijn gevoelens gewoon los te laten en erop vertrouwen dat het niets betekent? Ik ben bang om een verkeerde stap te zetten, en elke keer dat we in dezelfde ruimte zijn, voel ik me steeds ongemakkelijker. Wat zouden jullie in mijn situatie doen?
