Ze probeerde zichzelf gerust te stellen en besloot om even te gaan douchen. Maar zelfs in de douche hoorde ze de stemmen, en ze werd bang. Bang dat er iets niet klopte.
De volgende dag ging ze naar de dokter om te praten over haar stemmen, maar de dokter kon niets vinden en schreef haar kalmeringsmiddelen voor. Ze nam de medicatie, maar het hielp niet. De stemmen bleven komen.
Op een nacht werd ze wakker van de stemmen en ze realiseerde zich dat de stemmen steeds dezelfde woorden zeiden: “Kom naar de zolder.” Emily was doodsbang. De zolder was de enige kamer in huis die ze nooit gebruikte. Het was er stoffig en donker, en ze had er nooit echt een reden voor gehad om erheen te gaan.
Maar de stemmen bleven komen, elke nacht opnieuw. Emily wist dat ze er iets aan moest doen, dus op een avond besloot ze om naar de zolder te gaan. Ze nam een zaklamp mee en liep langzaam de trap op.
Toen ze de deur van de zolder opende, schrok ze zich rot. Er was niets, alleen een oude koffer. Emily begon de koffer te doorzoeken en vond oude foto’s van haar familie. Ze vond ook een brief van haar overleden vader die haar smeekte om terug te komen naar de boerderij.
Emily herinnerde zich hoe haar vader altijd in de boerderij werkte en hoe hij zo veel tijd aan zijn werk besteedde dat hij nooit de kans kreeg om van zijn kinderen te genieten. Hij overleed op jonge leeftijd aan een hartaanval. De brief was zijn manier om zich te verontschuldigen en om haar te laten weten hoeveel hij van haar hield.
Emily wist niet wat ze moest doen. Ze was in de war, maar ook blij dat haar vader op een bepaalde manier bij haar was. De stemmen die ze hoorde, waren inderdaad van haar overleden vader.
Maar toen ze zich omdraaide om de zolder te verlaten, zag ze iets dat haar hart deed stoppen. In de hoek van de kamer stond een figuur, half verscholen in de schaduw. Emily wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit haar keel.
De figuur kwam langzaam naar haar toe en ze zag dat het haar vader was. Maar dat was onmogelijk, hij was al jaren dood. Toch was het zijn gezicht, zijn lichaam en zijn stem die ze hoorde. Haar vader zei niets, maar staarde haar alleen maar aan met een uitdrukking van verdriet en spijt. Emily voelde een vreemde, onverklaarbare angst die haar overweldigde. Ze wist niet wat ze moest doen. Lees verder op de volgende pagina hoe het afloopt
