Iedere week deelt iemand een persoonlijk geldverhaal dat niet met anderen wordt gedeeld. Deze keer vertelt Elise (42) aan Libelle haar geheim. Al jaren krijgt ze financiële steun van haar ouders. Niet eenmalig, maar iedere maand weer. En niemand weet ervan. Zelfs haar broer niet.
Elise vertelt dat zij en haar broer altijd erg verschillend zijn geweest. Ze schelen twee jaar in leeftijd, maar lijken verder in weinig op elkaar. Haar broer was de slimme van de twee, kreeg een vwo-advies, had een duidelijk plan voor de toekomst en wist precies wat hij wilde. Elise zelf noemt zich een dromer. Iemand die veel probeerde, maar nergens echt in uitblonk. Ze volgde verschillende opleidingen, maar niets voelde echt passend. Uiteindelijk kwam ze terecht op de kunstacademie, waar ze zich wel op haar plek voelde.
Kunst kiezen betekent ook worstelen met geld
Toen Elise op haar 24ste begon aan de kunstacademie, wist ze dat ze niet de makkelijkste weg had gekozen. Ze werkte vier dagen per week in een restaurant, vaak tot diep in de nacht. Dat deed ze naast haar studie om haar kamer te kunnen betalen. Ze deed er alles aan om zelfstandig te zijn. Maar na haar afstuderen werd het lastig. De banen lagen niet voor het oprapen en het geld dat ze verdiende was nauwelijks genoeg om van te leven.
In die jaren sprongen haar ouders geregeld bij. Soms betaalden ze de huur, soms een nieuwe laptop of de kosten van een auto waarmee ze door het land kon reizen voor kleine opdrachten. Elise vertelde haar ouders altijd dat het tijdelijk was, dat ze heus haar draai wel zou vinden. Maar die vaste basis kwam nooit echt. Elke keer als ze dacht dat het beter ging, kwam er weer iets onverwachts. En dan stond ze weer bij haar ouders op de stoep.
Toen Elise 35 was en ineens een hoge tandartsrekening kreeg die ze niet kon betalen, besloten haar ouders dat het anders moest. “Zodat je niet elke keer in paniek hoeft te bellen,” zei haar moeder. Sindsdien maken ze iedere maand op de 27ste een vast bedrag over: 500 euro. Het werd een onderdeel van haar inkomen. Ze wist dat het niet ‘normaal’ was voor iemand van haar leeftijd, maar ze had weinig keus. Zonder dat geld zou ze elke maand rood staan.
Een geheim dat ze met zich meedraagt
Wat haar nog het meest bezighoudt, is dat haar broer van niets weet. Hij heeft zijn leven op orde: een goedlopend bedrijf, een vrouw, drie kinderen en een koophuis. Elise weet zeker dat hij het oneerlijk zou vinden als hij wist dat zij nog steeds geld van hun ouders krijgt. Ook haar ouders beseffen dat. Ze hebben het er eens over gehad en besloten het met zijn drieën stil te houden. Haar broer hoeft het niet te weten, vonden ze allemaal.
Elise vindt het moeilijk dat haar broer niet ziet hoe hard zij iedere maand moet vechten om rond te komen. Ze verdient weinig, bouwt geen pensioen op en iedere onverwachte rekening bezorgt haar slapeloze nachten. Ze probeert zich groot te houden en doet alsof alles goed gaat, maar diep vanbinnen schaamt ze zich. Het contrast met haar broer voelt soms pijnlijk. Hij lijkt alles goed geregeld te hebben, zij zit nog steeds te ploeteren.
Een stille steun, geen voorkeursbehandeling
Toch benadrukt Elise dat haar ouders nooit onderscheid tussen hen maakten. Ze brengen net zo veel tijd door met haar broer als met haar. Ze zijn dol op zijn kinderen, nemen ze vaak mee uit en logeren regelmatig bij hen thuis. Elise heeft zelf geen kinderen, en misschien is die maandelijkse bijdrage voor haar ouders een manier om toch iets extra’s voor haar te kunnen doen. Een stille steun, omdat ze zien dat ze het moeilijk heeft, ook al spreekt ze dat niet uit.
Soms denkt Elise eraan om het geld niet meer aan te nemen. Om zichzelf te dwingen rond te komen zonder hulp. Maar dan gebeurt er weer iets: een opdrachtgever die te laat betaalt, of een onverwachte uitgave. En dan is ze weer ontzettend opgelucht dat dat geld op haar rekening verschijnt. Het voelt als haar vangnet. Ze weet dat er een moment komt dat ze afscheid zal moeten nemen van die hulp. Bijvoorbeeld als haar ouders ouder worden of het geld zelf harder nodig hebben. Tot die tijd is ze dankbaar. En stil.
Ze houdt het voor zich, omdat ze weet dat het beter is zo. Voor haar ouders, voor haar broer en ook voor zichzelf. Want zolang niemand er last van heeft, hoeft het geen probleem te zijn. “Het is niet eerlijk,” zegt ze, “maar het is wel de enige manier waarop ik het nu volhoud.”
Heb jij ook een geldgeheim dat je nog nooit hebt gedeeld? Of herken je je in het verhaal van Elise? Praat mee op Facebook of stuur ons jouw ervaring. Misschien lucht het op om het eens kwijt te kunnen.
Bron: Libelle
