Het voelt misschien niet eerlijk, maar ik spaar al een tijdje voor een reis waar mijn vriend niets van weet. Een reis die ik in mijn eentje wil maken, zonder hem erbij. En ja, ik weet dat dit als een groot geheim klinkt en dat hij het waarschijnlijk helemaal niet zou begrijpen. Maar ergens voelt het alsof ik dit voor mezelf nodig heb, alsof ik mezelf weer even moet terugvinden.
Het begon allemaal een paar jaar geleden. We hadden net een drukke periode achter de rug met werk, familieverplichtingen en allerlei verantwoordelijkheden die ons leven helemaal in beslag namen. Ik merkte dat ik steeds vaker terugdacht aan vroeger, aan de tijd voordat we samen waren. De tijd waarin ik spontaan mijn rugzak pakte en zonder planning naar het buitenland vertrok. Ik miste die vrijheid, dat gevoel van ontdekken zonder dat er iemand anders was om rekening mee te houden.
Niet dat ik ongelukkig ben in mijn relatie, absoluut niet. Mijn vriend is een goede man, en we hebben het fijn samen. Maar er is een deel van mij dat heimwee heeft naar die tijd waarin ik alleen de wereld kon verkennen, zonder dat ik me hoefde af te vragen of hij het ook leuk zou vinden, of we het samen wel eens zouden zijn over de bestemming of de planning. Gewoon, mijn eigen plan trekken, zoals ik dat vroeger altijd deed.
Op een dag besloot ik dat ik geld zou gaan sparen voor zo’n avontuur, zonder het met hem te delen. Ik opende een aparte spaarrekening en begon kleine bedragen opzij te zetten, iedere maand iets extra’s. Het voelde bijna als een stiekeme opwinding, alsof ik iets deed dat alleen van mij was. Een klein geheimpje dat me eraan herinnert dat ik nog steeds die avontuurlijke kant in me heb, ook al zit ik in een serieuze relatie.
Ik weet dat het oneerlijk klinkt, en ik voel me er soms schuldig over. Ik zie zijn gezicht voor me als hij zou ontdekken dat ik een hele reis plan zonder hem erbij te betrekken. Hij zou zich afvragen waarom ik hem niet gewoon vertel dat ik dit wil doen, waarom ik het niet met hem bespreek. En misschien heeft hij gelijk. Maar ik ben bang dat als ik het vertel, het hele idee verandert. Dat het van mijn avontuur naar ons avontuur zou verschuiven, en dat is nu net wat ik niet wil.
Het gaat niet om hem, het gaat om mij. Om even los te komen van de dagelijkse routine, om weer te voelen dat ik zelf dingen kan ontdekken. Ik wil mezelf bewijzen dat ik dat nog steeds kan, zonder dat iemand anders erbij is. En misschien klinkt dat egoïstisch, maar ik denk dat iedereen af en toe zoiets voor zichzelf nodig heeft.
Ik denk vaak na over hoe ik hem dit ooit zou moeten uitleggen. Dat ik niet van plan ben om hem buiten te sluiten, maar dat ik gewoon een stukje van mezelf wil terugvinden. En dat dat stukje niet iets is wat we samen kunnen ontdekken, maar iets wat ik in mijn eentje moet doen. Maar ik weet ook dat hij het waarschijnlijk zou zien als een afwijzing, als een teken dat ik misschien niet tevreden ben in onze relatie. Terwijl het eigenlijk het tegenovergestelde is: ik wil juist dat wij samen blijven, maar ook dat ik mezelf niet kwijtraak.
Misschien vertel ik het hem ooit, als het moment daar is. Als ik genoeg heb gespaard en de reis echt binnen handbereik is. Misschien begrijpt hij het dan, als ik hem vertel waarom ik dit wil doen. Maar voor nu is het mijn geheim, mijn kleine droom waar ik elke maand een beetje dichterbij kom. En eerlijk gezegd? Het voelt goed om iets te hebben dat alleen van mij is, in een wereld waar we zo vaak alles moeten delen.
Ik weet niet hoe het zal aflopen. Misschien maak ik die reis, misschien niet. Misschien vertel ik het hem, misschien blijft het voor altijd een geheim. Maar ik weet wel dat dit sparen voor mij een manier is om mezelf weer te voelen, om de controle terug te pakken over mijn eigen dromen en verlangens. En ergens hoop ik dat hij, mocht hij het ooit te weten komen, dat ook zal begrijpen.
