Sinds mijn dochtertje is geboren, lijkt mijn leven soms volledig op zijn kop te staan. Ik was zo gewend aan mijn dagen met Lisa, mijn beste vriendin, die net zo goed als een zus voor me voelt. Voor mijn zwangerschap hadden we onze vaste momentjes samen: een middagje shoppen, gezellig lunchen, en op vrijdagavond een drankje doen in dat kleine cafeetje op de hoek. Dat waren onze uitjes, onze ontspanmomenten na een drukke werkweek. We waren er altijd voor elkaar, altijd elkaars steun en toeverlaat. Maar sinds ik moeder ben geworden, voelt het alsof alles anders is.
In het begin probeerde ik echt tijd te maken voor Lisa. Ik wilde die fijne gewoontes niet zomaar opgeven. Ook al was ik uitgeput van het gebroken slapen, ik sleepte mezelf soms nog mee om met haar te lunchen of om even een koffie te drinken. Maar ik merkte dat ik eigenlijk niet helemaal aanwezig was; mijn gedachten dwaalden constant af naar mijn dochter. Als ik haar met een oppas achterliet, voelde ik me schuldig, en ik begon zelfs uitjes af te zeggen omdat het gewoon niet goed voelde.
En toen barstte de bom.
Ik had net een nacht vol gehuil achter de rug, de vermoeidheid leek dieper dan ooit, en ik zag een boze app van Lisa. Ze schreef dat ze zich in de steek gelaten voelde, dat ik onze vriendschap blijkbaar niet meer belangrijk vond, en dat ze mijn ‘smoesjes’ over de baby zat was. Haar woorden deden pijn, echt pijn. Ik wist dat ze gefrustreerd was, maar ik had nooit verwacht dat ze zo uit haar slof zou schieten.
Met mijn telefoon in mijn hand en mijn baby slapend op mijn borst, dacht ik aan al die momenten die we samen hebben gehad. Natuurlijk mis ik ze ook! Maar ik mis ook slaap, een opgeruimd huis, en soms – heel eerlijk – mijn eigen rust. Alles lijkt nu te draaien om wat mijn dochter nodig heeft, wat ze voelt, en waar ik voor moet zorgen.
Ik wil Lisa zo graag laten weten dat dit niet ‘voor altijd’ is en dat ik haar vriendschap waardeer, maar het voelt alsof ze geen begrip heeft voor mijn nieuwe leven. Misschien is het moeilijk voor haar om te begrijpen hoeveel verantwoordelijkheid en verandering er bij een baby komt kijken. Misschien kan ze zich niet voorstellen dat er een tijd zal komen waarin ik weer tijd heb voor haar.
Maar op dit moment moet ik prioriteiten stellen, en als mijn vriendin daar geen begrip voor kan opbrengen, doet dat misschien nog wel het meeste pijn. Ik wil onze vriendschap niet verliezen, maar ik weet niet zeker of ze in mijn schoenen zou kunnen staan. Misschien moeten we gewoon praten – als ze dat tenminste nog wil.
Wie vind jij dat gelijk heeft? En wat moet Daisy in deze situatie doen volgens jou? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
